Nome e apelidos. Iso é o que hai que ter. A diario móvome con xente que se abraia de que as miñas compañeir@s literari@s teñan nome e apelidos, e elas/es, @s da arte da rúa, @s do punk non os teñen... as súas pollas están mortas, afeitan ós cadelos, aman o ozono, non deixarán que salves este mundo e tampouco respectan o "c" pequerrechiño que vive nunha burbulla, refuxio do binomio da identidade oficial. Eu vivo na Illa Paraíso, sen mollar os peciños, arroupada por unha capa de terra quecida ó sol. Pero hoxe chegou ás miñas mans un incrible fanzine que edita o Arnau en Barcelona e decateime de que o meu temor a que os meus poderes non o sexan fóra do paraíso segue aquí: a pesares de atender ó estado da marea, de visualizarme atravesando o azul, continúo sen obedecer o bombeo do meu salvaxe corazón; Felices xuntas, Feliz e sangrando. Diario dunha burguesiña algo masoca, Máis turbación, Travesti, Noites estrañas ou o pisiño de solteira, Maldita sex@, Persuasión femia, e A morta seguen sendo só requeridas para algunhas lecturas familiares, aínda que algunha pasa un chisco de moda e outras ségoas a sentir imprescindibles ningunha viaxa fóra desta illa sen rexistrar no mapa; ás ducias de collages pásalles o mesmo, e realmente quixeran coller ar pola fiestra cal toallas ó vento, emprendendo o voo comigo, como se me fosen un ramo de coridas capas da muller marabilla!
Ningún comentario:
Publicar un comentario