venres, 26 de novembro de 2010

Saboroso abril

Traballando nun textiño sobre as xornadas Translittera que vai 5 anos que pasaron, pero seguen vivas e resplandecentes na miña memoria (grazas, Rafa X.!) púxenme a revisitar a pantalla galega e atopei entre outras moitas sorpresas estas dúas entrevistas ben substanciosas...
as que lles fan a  Inma López Silva e a Miguel Anxo Fernán-Vello no programa Vía Láctea! aquí volas deixo!

(Atención a partir do minuto 5 a de López Silva onde conta a fermosa historia de onde xurdiu a súa novela NEVE EN ABRIL, emocionante!!!)

FDAF! Gora 25N!

"Celebremos o que combatimos"





[dunha carta que me chegou o 25N!
a imaxe, d.p.; embaixo un poema meu sobre o tema! ]


*

MAPA DA CIDADE PROHIBIDA



Cada vez que penetramos nun punto negro do mapa

-aspas de sangue agoirando loitos-

imaxino un Los Ángeles sucio

un pobo profundo

un monte cheo de flores bonitas por todas partes

unha ruela allea.



Pero é á miña vida onde pode chegar a realidade

substituír ó medo

-este peso impreciso sen libro de instruccións-,

na capital Carapuchiña verterá a súa orquídea profana

ungüento orgánico extremadamente repulsivo

estendéndoo pola cara ata que o agresor fuxa

                                                                         de noxo

é neste bosque de cemento onde saca a pistola luar das bragas

vestindo despois un fermoso abrigo de pel de lobo

como soña Roald Dahl e sabe a historiA que tamén sucede

malia un tácito silencio de morte.



*




MAPA DE LA CIUDAD PROHIBIDA








Cada vez que penetramos un punto negro del mapa


-aspas de sangre prediciendo lutos-


imagino un Los Ángeles sucio


un pueblo profundo


un monte lleno de flores bonitas por todas partes


un callejón ajeno.






Pero es a mi vida adonde puede llegar la realidad


sustituir al miedo


-este peso impreciso sin libro de instrucciones-,


en la capital Caperucita derramará su orquídea profana


ungüento orgánico extremadamente repulsivo


extendiéndolo por la cara hasta que el agresor huya


                                                                                de asco


es en este bosque de cemento donde saca la pistola lunar de las bragas


vistiendo después un hermoso abrigo de piel de lobo


como sueña Roald Dahl y sabe la historiA que también sucede


pese a un tácito silencio de muerte.


 

ANA CIBEIRA     [Gracias Maitena!]

mércores, 24 de novembro de 2010

Chea de luz!

Todo un descubrimento, unha pedra preciosa a poesía de Luz Pichel, á que temos a sorte de ter aquí na cidade Mordor, Madrí.

a desfrutala!

Dreams



Preciosa ilustración quixotesca de Fojo e Pipilotti R. facendo das súas...! ja!

martes, 23 de novembro de 2010

Mad

 "Si fuera un cigarrillo en sus labios...
moriría de felicidad"

[Á Betty dous italianos en MAD MEN 3X8]

Invadida de xofre


É polas noite que abro o meu ventre coa voracidade das illas

en espirais

e aborto miserias se non me ceibas de pronto e acado unha profundidade

de violencia que me atosigou desde sempre.

Son unha imaxe aberta cara a metade cara as ruínas,

ou non reaparezo para abordar o meu sentido último,

a miña sombra de cicatrices e cancro de luz,

o noso beixo de caranguexos-cristal-d´auga.

(...)


EMMA PEDREIRA LOMBARDÍA

[o extracto de poema saqueino de ENFOCARTE, onde hai unha preciosa antoloxía virtual da poesía galega dos 90 con traduccións ó castelán, obra de TERESA SEARA, recoméndovola se vos cega o brillo destas verbas... / Imaxes: fotos da fundamental DEBORAH PAAUWE e ela xunto á súa obra aquí embaixo.]

Farrapos. Petróleo. Mistos


"Ni una sola guinea del dinero ganado debe destinarse a la reconstrucción de este colegio siguiendo los antiguos planes; de la misma manera que no puede gastarse ni una sola guinea en la construcción de un colegio, siguiendo un nuevo plan: por esto, la guinea ha de ir destinada a "Trapos. Petróleo. Cerillas". Y debe ir acompañada de la siguiente nota: "Tome esta Guinea y con ella transforme el colegio en cenizas. Pégueles fuego a las viejas hipodresías. Que la luz del edificio en llamas ahuyente a los ruiseñores y enrojezca los sauces. Y deje que las hijas de los hombres con educación dancen alrededor del fuego, y que arrojen brazada tras brazada de hojas muertas a las llamas. Y deje que sis madres se asomen a las ventanas más altas y griten: ¡Que arda! ¡Que arda! ¡Ya no queremos esta "educación"!"


WOOLF, VIRGINIA, Tres Guineas, Lumen, Barcelona, 1999.



 [Imaxes: Matthew Frost e Ana Mendieta]

Fanzineiras sempre!

 

Xa está na rúa o fanzine valenciano TIGRE ENORME, fanzine de arte principalmente acompañado de cintiña e parasol de cóctel absolutamente incriblemente recreado pola artista e editora Clara-Iris Ramos!!!
(é incrible miralo por arriba e por baixo e pensar como meteu aló, ou como creou da nada ese belo parauguiñas con un debuxo propio...- prometo fotografalo e ensinárvolo aquí!)
no que colaboro xunto con outrxs artistazas!

o venres 10 decembro volven facer unha festa-concerto na CSA La Residencia !!! que marabilla!
Mil gracias, rapazas!!!

Engado a reseñiña fermosa de HAZ - ATOMIZADOR,  outro dos xeniais artistas que participan:

El contingente valenciano acaba de sacar el fanzine Tigre Enorme, una preciosidad gráfica con artistas tan macanudas como Clara-Iris Ramos, Ana Salvaxe y Arnau Sala, entre otras muchas.
Portada serigrafiada a varias tintas, cinta de Diógenes y Playa Nueva y sombrilla ESPECTACULAR.
Se puede conseguir por 4 euros aquí.
Próxima presentación el 10 de diciembre en el CSA La Residencia (Valencia) con actuaciones musicales de Atomizador y Caballo Trípode.






 
[Imaxes: fanzineiras creando o tigre, o magnífico resultado feito fanzine! e o debuxo tropical de HAZ! ]

...Abre, abre a porta...!!!



Xa hai algunha fotiño-recordo da presentación en Compostela do noso libro colectivo Sétimo andar, poesía alén, aquí volas deixo! que ben o pasamos e canto temos que agradecer a Couceiro que nos cederan o espazo, a amabilidade e a súa enteira disposición!!!
invítovos de paso á que este sábado 27 haberá na Coruña, eu non poderei asistir pero ben seguro que os compis da porta volo farán pasar de luxo poético!
Xenial!!!


domingo, 21 de novembro de 2010

En conserva

Onte fomos ver a Brancaneves en pantalla grande e ademáis de enchouparnos de beleza artística fixemos ximnasia: movemos o pescozo á dereita e á esquerda mirándonos entre nosoutras cada vez que o anano misóxino saía en escea, Branca de neve asumía a vasoira, corría esconderse cando o príncipe -un rapaz adubiado elegantemente en azul pero coa mesma cara exacta ca dela- se atreve a falarlle, cando o único ou o máis poderoso desexo ( o que lle permitirá a mazá máxica) é estar con él, e cando máxicamente tamén o seu destino queda selado co bico que a esperta e a fai erguerse e andar cara a súa nova vida no castelo, a casa, derradeira imaxe dourada da película, derradeiro futuro... (e foron felices "para sempre").
O cine estaba cheo de nenas e nenos cos pais e aplaudimos antes e despois da peli. Canta ximnasia leva facendo a nosa mente, o noso corazón, o noso estómago todos estes anos para desaprender este siloxismo simbólico do que tanto desfrutamos (sádicamente?) onte e hoxe...


[a primeira escena deste video, desta parte, levoume obviamente á Y como no se pudrió: Blancanieves de Ángélica Liddell, unha obra incrible, que penso se pode ver en video -a representación gravada- na biblioteca da Resad e unha das miñas favoritas dela... Unha obra dura, boísima, extrema.]



Recomendo o traballo de María Tartar centrada na revisión crítica dos contos tradicionais, sobre todo o seu libro Contos de fadas clásicos anotados que inclúe non só a orixe popular e ben diferente das versións edulcoradas dos Grimm que quedaron como creadores de historias populares que sempre percorreron os camiños (de lama e da palabra), senón tamén as variadas ilustracións, cadros e debuxos que dende tempos remotos se foron facendo nas artes plásticas destes relatos...

Habería tanto que falar: da morte durmida -mortas nos queren-, da ausencia da representación da "morte" como nas traxedias gregas (apuntado pola miña amiga L.), aquí o brazo cae supostamente inerte e a mazá roda...,  da princesa non enterrada senón conservada polos ananos (con isto non contaba a meiga!) e o porqué de que non podrecera... Esta é agudísima dúbida de Angélica Liddell que nos remove a terra baixo os pés e visibiliza o ferruxe do andamio que suxeita a casa en obras da nosa sociedade... Aquí vos deixo os puntos suspensivos para que sigades vós.




[Podedes ver as fotos da representación de atra bilis na páxina de a.l. no ano 2005]

sábado, 20 de novembro de 2010

" (...) Quen me dera ser gata / para vivirte sete veces" Olga Novo

Na velada de onte recitamos estes poemas, entre outros textos re*activos que subirei axiña...


MANCHA


Non podo esquecer que sangro,
e non só é tinta ese fío
que ule e salga líquido vivo.

A boca rastrexa o vidro,
toda beleza obrigada.
No cuarto propio, refuxio
da morte social que nos adicou
á literatura dos diarios todos,
a guerrilla nace do corazón
mellor debuxado no caderno da memoria.




O rito diario xa sen rito, escoltada por branquísimas amantes: matar ó pai, devorar os ocos, masacrar un a un todos os funcionarios e mercaderes cos que fose intercambiada unha palabra apenas, desintegrar cada pegada cunha lixivia veleñosa zumegada do meu hime sen descanso. Abortar é unha obriga, unha necesidade fonda, un desafío.



El rito diario ya sin rito, escoltada por blanquísimas amantes: matar al padre, devorar los huecos, masacrar uno a uno a todos los funcionarios y mercaderes con los que fuese intercambiada una palabra apenas, desintegrar cada huella con una lejía venenosa supurada de mi himen sin descanso. Abortar es una obligación, una honda necesidad, un desafío.



CINTO NEGRO

Eclipse
sobre un campo de mapoulas
negras como o cinto
que agochamos baixo a cama.

Temos moitas caras
está a bonita e sucia, a intrépida e luminosa.
Non sabemos endurecer a expresión,
a sesión comeza e esta cuncha non se desfai
da súa sentimental educación.

Cómo ser unha profesional
reclutada para manchar.
Cómo ir sempre vestida de loito
e non deixar de quentar.
No amor e na liberación sexamos unha.*

*Verso dunha canción homónima de Ruído de rabia.

 
CINTURÓN NEGRO



Eclipse
sobre un campo de amapolas
negras como el cinturón
que escondemos debajo de la cama.

 
Tenemos muchas caras
está la bonita y sucia, la intrépida y luminosa.
No sabemos endurecer la expresión,
la sesión comienza y esta concha non se deshace
de su sentimental educación.

 
Cómo ser unha profesional
reclutada para manchar.
Cómo ir siempre vestida de luto
y no dejar de calentar.






Autobiografía



Non sei o que digo.

Nunca o saberei.

Abrin o cuarto prohibido

e agora estou dentro.



O meu nome


Eu son unha branca

meseta sen

fala. Fago chistes

da inocencia. Non teño

as bragas rotas

porque é pecado.



Monecas “Nansi” loiras



Nunca houbo montañas

nas miñas monecas.

Eran totalmente planas

e azuis e eu poñíalles

vestidos para adornalas,

para rirme delas,

disfrazar as miñas bágoas,

saltar sobre a cociña

con catro pés. Soñaba

con ter moitas caras

e deixar de ser lista.



Independencia



Aplastarei a matriz que

me envolve para volver a

amar e sentir o meu útero

libre e aberto. Fareino con

amor, con poesía, con présa.

*

Antes dicíanme

que colocase ben

unha perna sobre a outra.

Que fose feminina.

E eu nin sequera sabía

onde tiñas as pernas.

*

Ninguén

me prohibirá nunca

estar soa.


[Letras: poema meu, Yolanda Castaño, outro meu, Lupe Gómez; todas as imaxes son collages meus!]


*


"Ni una sola guinea del dinero ganado debe destinarse a la reconstrucción de este colegio siguiendo los antiguos planes; de la misma manera que no puede gastarse ni una sola guinea en la construcción de un colegio, siguiendo un nuevo plan: por esto, la guinea ha de ir destinada a "Trapos. Petróleo. Cerillas". Y debe ir acompañada de la siguiente nota: "Tome esta Guinea y con ella transforme el colegio en cenizas. Pégueles fuego a las viejas hipodresías. Que la luz del edificio en llamas ahuyente a los ruiseñores y enrojezca los sauces. Y deje que las hijas de los hombres con educación dancen alrededor del fuego, y que arrojen brazada tras brazada de hojas muertas a las llamas. Y deje que sis madres se asomen a las ventanas más altas y griten: ¡Que arda! ¡Que arda! ¡Ya no queremos esta "educación"!"

WOOLF, VIRGINIA, Tres Guineas, Lumen, Barcelona, 1999.

*

venres, 19 de novembro de 2010

pasa a palabra, irmá!

malas lee poemas, malas lee manifestos...con raios xx!

esta noite na karakola (C/ embajadores, 52)

Insania

Un poema de Emma Pedreira, incrible...!

PENÉLOPE D´INSANIA

A miña nai non quixo nunca que destes ollos partira a atrocidade das cousas.

Contoume que ao meu pai gardáranlle a sombra durante anos

na artesa do pan, e falou tamén da súa infinita espera

contra a voz dos antergos

xogando coa tranquila indiferencia das estrañas horas que removen os soños.

Faloume do exilio no que esnaquizar a palabra aos pés de todas as árbores.

De cómo queimar dunha vez por todas os bosques inmensos da cordura

e facer pendurar na cinza a imposibilidade dun odio que me rexeita desde nena.

Porque eu nunca fun maior para abranguer grandes velenos,

non tiña as mans feitas para reunir a ágora da revolución.

Acuso as dores cos pequenos peitos da anarquía.

Nunca sinalo cos dedos nin trazo camiños cara a casa da derrota.

Fío, tezo, arrumo coa entraña

a acostumada desidia dos desarmados nas explícitas horas

dunha redención que non ten outro senso que a espera.






PENÉLOPE D´INSANIA

Mi madre no quiso nunca que de estos ojos partiese la atrocidad de las cosas.

Me contó que a mi padre le guardaron su sombra durante años

en el cajón del pan, y habló también de su infinita espera

contra la voz de los antiguos

jugando con la tranquila indiferencia de las extrañas horas que remueven los sueños.

Me habló del exilio donde destrozar la palabra a los pies de todos los árboles.

De cómo quemar de una vez por todas los bosques inmensos de la cordura

y hacer colgar en la ceniza la imposibilidad de un odio que me rechaza desde niña.

Porque yo nunca fui mayor para abarcar grandes venenos,

no tenía las manos hechas para reunir el ágora de la revolución.

Acuso los dolores con los pequeños pechos de la anarquía.

Nunca señalo con los dedos ni trazo caminos hacia la casa de la derrota.

Hilo, tejo, ordeno con la entraña

la acostumbrada desidia de los desarmados en las explícitas horas

de una redención que no tiene otro sentido que la espera.

Emma Pedreira

 

[Imaxes: camiseta roubada -a foto!- e un collage meu!]

venres, 12 de novembro de 2010

Sétimo andar, poesía alén en Compostela


Mañá na mesma libraría pola que botamos a trenza abaixo
este fermoso Agosto, imos presentar Sétimo andar, poesía alén!
ás 12.30, Praza de Cervantes - Compostela.
Beeeeeeeeen!!!



martes, 9 de novembro de 2010

Simetría perfecta

Goodbye Ari up! As SLITS viven pra sempre!!!

Poemas en movemento


Parece que a expresión SHOW A LEG (en inglés) vén daquí>>>

Where does the saying 'show a leg' come from?

Today, this is a commonly used phrase to encourage people to get up in the morning or to hurry along generally, but it originated in the Royal Navy. Seamen were not traditionally allowed any shore leave (in case they deserted) and so were allowed to have their wives on board the ship. In the mornings the seamen had to report for duty but the women were allowed to stay in bed. As the mate checked hammocks and bunks for occupants, the women would hang a leg over the side to indicate that they were female and not required for ship's duties, hence the morning call of 'show a leg'.


Neste enlace podedes ver un video ben completo sobre a expo S.A.L. en Londres... preciosa...! Douvos tanto a lata porque púxenme con un dos libriños que trouxen da súa expo... este>>>

Aquí vai o textiño-resumo do video:

Pipilotti Rist talks about her video installation ‘Show a Leg’ (2001) at the Tramway gallery in an edition of Channel 6 Broadcasting’s television show, ‘Art in Scotland’. Recorded in the gallery Rist says ‘Show a Leg’ is about positive hysteria, our common wish to be special, balanced by a desire not to be crazy. The programme is illustrated with lengthy shots of her ethereal projected videos in the large spaces of the Tramway, which she describes as a moving poem. The dreamlike images take a deliberately female perspective, the viewpoint of a wild strong human being, on the fine borderline between uniqueness and insanity. A former stage designer for musicians, the artist tells Robert Morgan about her influences, her use of new technology and her views about the role of art in the age of television and mass entertainment.


[Pipi en manhattan, uns calcetíns que non son obra de Rist e a portada do citado catálogo!]

Pónteme poética

ESTA FIN DE SEMANA QUE VÉN SERÁ POÉTICA. OS RAPACES E PARAZAS DE A PORTA VERDE DO SÉTIMO ANDAR e outras con afinidade ó proxecto, ESTAREMOS EN COMPOSTELA, presentando o libriño colectivo que sacamos á luz este Setembro!


PRESENTACIÓN
"Sétimo andar, poesía alén"
Libraría Couceiro
(Praza de Cervantes, Compostela)
12.30, sábado 13 Novembro 2010.







E á mesma hora en Pontevedra amigas poetas estarán a cruzar a ponte das linguas cos peciños da poesía... aquí vos deixo o saboroso programa!!!
Ponte-Poética
Festival de Poesía das Linguas do Estado




A literatura actual de todo o Estado español reúnese en Pontevedra, unha cidade de longas raíces literarias e cunha extensa tradición poética, para ofrecer, nun encontro anual, a mellor poesía escrita en galego, castelán, catalán e éuscaro a todos os amantes do xénero que queiran achegarse a escoitalo na voz dos seus propios autores. Comeza Ponte-Poética.

En pleno outono, 12 e 13 de novembro, os poetas galegos María Lado, Lucía Aldao, Manuel Forcadela e Román Raña; as castelás, Ada Salas e Elena Medel; os cataláns, David Castillo e Josep Pedrals, e as poetas vascas, Miren Agur Meabe e Leire Bilbao, participarán nun completo programa de recitais, en distintos espazos da cidade, abertos e gratuítos a todo o público interesado. Pontevedra convértese, deste xeito, durante dous días, en principal referencia poética de Galicia.

Organización: Ateneo de Pontevedra.
Dirección do Festival: Yolanda Castaño.
Coordinación: Xaime Toxo, Antón Sobral e Carlos Fontes.
Patrocinio: Concello de Pontevedra – Concellería de Cultura; Xunta de Galicia - Consellería de Cultura e Turismo; Deputación Provincial de Pontevedra, e Caixanova.

Programación
Venres 12 de novembro

18:30 Salón Nobre da Deputacion de Pontevedra. Sesión inaugural.
- David Castillo
- Román Raña
- Ada Salas

20:00 Salón Nobre da Deputación de Pontevedra.
- Miren Agur Meabe
- Josep Pedrals
- Manuel Forcadela

Sábado 13 de novembro

12:30 Teatro Principal de Pontevedra.
- Leire Bilbao
- Elena Medel
- María Lado e Lucía Aldao

18:00 Teatro Principal de Pontevedra. Recital final con todos os poetas participantes e clausura do Festival Ponte-Poética.

Throwing away the mistique!


BUSCANDO fotiños, videos, para ilustrarvos sobre a mística madmeniana na que ando, atopei isto mesmo que estiveramos falando no club de lectura sobre "The bell jar" de Plath, e que de primeiras Lola relacionou coa "Mística da feminidade" e con Mad men, ´siiiiiiiiii!



[Imaxes: Portada da Mística da feminidade o libro de Friedan do 63 que marcou unha nova etapa; bebé regordecho; F-mani con Betty Friedan de primeira; fotiño "throwong away a bra" - xa algúns aniños despois-, e cami que atopei sobre a queima de sostenes!] 


domingo, 7 de novembro de 2010

1 aniño de lecturas e amizade!


Hoxe cumplimos un ano, o noso grupo de lectura xa é un bebiño ben formado, sopramos a vela e cantamos feliz feliz aniversario soñando en cores con Astrid e Pipilotti. Si, coinciden no mes dúas das fortes, dúas das máxicas, das xenerosísimas artistas que si deron con algunha receita vital... affffuuuuuuuuu!!!





Copio a continuación a reseñiña de davidgore no seu blogue sobre a peli de Pipilotti Rist, Pepperminta, que aínda non tiven a sorte de ver!!!


El Festival de sevilla (festival de cine europeo) proyecta estos días una curiosísima película de nacionalidad suiza. Pepperminta está dirigida por Pippiloti Rist, una suiza de excepción, reconocida a nivel internacional entre los más famosos artistas contemporáneos, gracias a sus instalaciones y videos.
Palabras de la directora:
(Pepperminta y Pipilotti) se derivan del personaje de Astrid Lindgren: Pippi Langstrumpf, cuyo nombre completo, en realidad, es Pippilotta Viktualia Rollgardina Pepperminta Ephraims, hija de Efraïm Brindacier.A ambas nos une nuestro mismo reclamo vital: Las dos pensamos que es importante dejar de lado los miedos propios que nos acosan. Pero, lamentablemente, no soy tan fuerte como la figura de Pepperminta. La veo como un modelo a seguir, como una figura que huye hacia adelante


Sinopsis
Pepperminta es una anarquista de la imaginación. Vive en un chalet futurista pintado con los colores del arcoíris donde imperan sus reglas. Los colores son los mejores amigos de la joven, y las fresas, sus mascotas. Conoce remedios asombrosos para liberar a las personas de sus temores. Pepperminta desea que todos vean el mundo con sus colores favoritos. Werwen, un joven regordete y tímido al que Pepperminta encuentra sumamente atractivo, y la preciosa Edna, que habla con los tulipanes, se le unen para llevar a cabo una misión apasionante.
Estos tres mosqueteros no se parecen en nada. pero luchan para que el mundo sea más humano. Siempre que aparecen, todo se da la vuelta; la vida de la gente se transforma de una forma milagrosa y maravillosa.
Viendo el trailer, me entrar muchas ganas de conseguir esta cinta. Fantástico total, delirante y sin pelos en la lengua. Una pieza extraña que seguro dará que hablar.




[E UNHA ENTREVISTA...]
Pipilotti Rist: "Pepperminta, mi modelo a seguir"





Pipilotti Rist gana el premio Joan Miró 2009

Los versos libres de Pipilotti Rist vuelan por las calles de Berlín.

Pepperminta usa la fantasía y los colores en busca de un mundo más humano. Supera sus miedos y se libera del corsé de los convencionalismos. El primer largometraje de Pipilotti Rist es un instructivo para ser feliz y un verdadero masaje para la pupila.


Entrevista con esta suiza de excepción, reconocida a nivel internacional entre los más famosos artistas contemporáneos, gracias a sus instalaciones y videos.


swissinfo.ch: ¿Por qué ahora la realización de este largometraje?


Pipilotti Rist: Rodar una película era un deseo añejo. También resulta una consecuencia lógica, pues quería dar un paso más a escala creativa y a nivel dramatúrgico.
swissinfo.ch: Sobre este primer filme surge de inmediato una primera cuestión: ¿Cuánto tiene el personaje Pepperminta de Pipilotti?


P.R.: Ella es como me gustaría ser, mejor que como soy. Ambos nombres (Pepperminta y Pipilotti) se derivan del personaje de Astrid Lindgren: Pippi Langstrumpf, cuyo nombre completo, en realidad, es Pippilotta Viktualia Rollgardina Pepperminta Ephraims, hija de Efraïm Brindacier.

A ambas nos une nuestro mismo reclamo vital: Las dos pensamos que es importante dejar de lado los miedos propios que nos acosan. Pero, lamentablemente, no soy tan fuerte como la figura de Pepperminta. La  veo como un modelo a seguir, como una figura que huye hacia adelante.
swissinfo.ch: Vencer los miedos es un tema central en su película. El miedo a un tipo de censura propia.


P.R.: Si observamos las figuras que aparecen en ella, está el hipocondriaco que se ocupa de lo que en su cuerpo no funciona, en lugar de alegrarse de todo lo que está bien y que la sangre corre por su cuerpo ininterrumpidamente.
O, el caso de Edna, que tiene miedo de ser un hombre o una mujer. Considera ese eterno reparto sexual como aburrido y preferiría imaginarse diez géneros, en lugar de limitarse a los dos existentes.


swissinfo.ch: ¿Cuáles son sus miedos personales?


P.R.: (Pausa) ¡No sé qué cosa responderle! (risa). Tengo los miedos que todos tienen, los normales: Miedo a los malentendidos, o de ser muy mal o muy bien tratada.
swissinfo.ch: En 'Pepperminta' ayuda particularmente bien el 'masaje de pupila', es decir, la combinación correcta de colores, para derrotar los miedos. ¿Cómo se sobrepone usted a los miedos?


P.R.: Con entrenamiento autógeno. Cuando tengo miedo, hago como Pepperminta, inhalar y exhalar profundamente. Como me tiemblan las piernas, hago entonces ejercicios de estiramiento. Coloco una pierna sobre la mesa, inclino mi cuerpo hacia adelante y estiro mis manos para tocarme la punta de los pies.
También es importante hablar de los miedos con amigos. A veces los temores resultan tan sólo una percepción deformada de la realidad.
swissinfo.ch: Pepperminta prefiere desviarse de convencionalismos. Hace gimnasia en los autos, sirve espaguetis azules y la típica torta de patatas suiza adornada con piezas de juguetes infantiles en un restaurante de lujo. Al hacerlo, ve cómo las puertas se le cierran.


P. R.: Los convencionalismos son mi campo de investigación. Analizo cuáles son necesarios para protegernos los unos de los otros, o los que sirven para sobrevivir, o para establecer una cierta calma y orden en nuestra vida.
Pero a veces seguimos algunos convencionalismos sólo porque no tenemos ni tiempo ni ganas ni fantasía para romperlos, o a veces sólo por miedo.
El filme muestra también que nosotros somos capaces de crear nuestros propios rituales y convencionalismos. De hecho, hemos moldeado al mundo por generaciones. La sociedad actual no nació de forma espontánea.
swissinfo.ch: En su filme ha inventado usted un ritual fraternal que consiste en beber sangre del ciclo menstrual. Una gota de sangre del periodo en la mezcla de los colores de Pepperminta la hace a ella y a su equipo invulnerables. ¿Por qué esta sangre menstrual juega un papel central en el filme?


P. R.: (Pausa larga) No es tan central como lo describe la prensa helvética, aunque resulta interesante que se recurra a ese motivo durante toda la película. Muestra, creo yo, que los cambios centrales de la humanidad se producen con el paso de las generaciones.
Cuando nos cortamos un dedo, nos chupamos la sangre. Entonces, ¿por qué la sangre menstrual es 'inchupable'? ¿Porqué no hay una fiesta cuando una chica tiene su periodo? o ¿por qué nadie camina con un tampón en la mano? Detrás de este comportamiento se esconde un sistema completo de valores que simbolizan profundamente las relaciones de poder en nuestra sociedad.

Se trata de una hipótesis que nos da la posibilidad de reflexionar sobre otros posibles rituale
swisssinfo.ch: Pepperminta lucha por un mundo más humano con la ayuda de los colores. ¿No es esto un poco simplista?


P. R.: (Pausa) Sí, pero es simple (risas).
Hay color en todo lo que vemos. No deberíamos subestimar los colores. En nuestra sociedad, más bien, vemos sobre todo la superficie, pero, en realidad, se trata de rayos que estimulan a los receptores en la retina.
Los mismos colores pueden resultar diferentes de acuerdo con el momento del día, pero nuestro cerebro puede transmitirnos una constante imaginaria.
swissinfo.ch: Usted juega con los esterotipos. Los policías, los maestros están de gris, mientras que la tropa de Pepperminta es multicolor. ¿No es esto demasiado blanquinegro?


P. R.: Se trata una vez más de la simplicidad del filme. Pepperminta es un cuento contemporáneo; y entre las herramientas estilísticas de un cuento se encuentran el argumento, los protagonistas y los antagonistas, presentados de modo simple y excesivo.
Pepperminta tiene un modo de narrar muy poético. Mi deseo es que el público tenga una actitud de apertura al ver el filme. Las primeras reacciones del público me muestran que esta película es comprendida por jóvenes y por personas de mayor edad. Para eso están hechos los cuentos.

swissinfo.ch: Usted aborda con frecuencia en su obra la dicha como una utopía, pero en Pepperminta hay un final feliz.


P. R.: El final feliz aparece aquí como una ilusión, pero también para estimular la voluntad de hacerse responsable de la vida, puesto que la vida con frecuencia resulta brutal e imprevisible. El arte permite sentir, entre otras cosas, que uno puede crear la realidad, determinarla.
swissinfo.ch: La abuela, representada bajo la forma de un ojo, brinda en todo momento sabiduría en el camino de Pepperminta. El filme pareciera ser un instructivo para la felicidad.


P. R.: Me encantaría que los espectadores salieran del cine con una sensación de bienestar. El modelo de 'Pippi Langstrumpf' ha influido en las mentes de muchos niños, sin haber tenido que copiar los comportamientos de la protagonista. Pero motiva tan sólo la posibilidad de representar ese mundo de fantasía.
swissinfo.ch: ¿Habrá pronto un nuevo largometraje de Pipilotti Rist?


P. R.: Eso depende de si esta primera pelicula conmueve al público. Los super productores de Hugofilm y su extraordinario equipo, en todo caso, se han manifestado dispuestos para volver a participar.

Hay que ver si el monstruo puede comunicarse con la gente, si está bien educado y si he logrado encadenarlo bien.

Corine Buchser, swissinfo.ch
(Traducción del alemán: Patricia Islas Züttel)



[Imaxes: Astrid Lingrend (escritora)  + Pipi das medias altas (personaxe); Pipilotti (artista) collendo nos brazos a Pepperminta (personaxe)]


[Podedes ver probas doutros carteis da peli, aquí!]

Maybe if we both lived in a different world






[foto: YC ready to work!]

sábado, 6 de novembro de 2010

Tigre enorme


As amigas e amigos de Tigre enorme xa teñen paxiniña blogue... que ganas de ter o fanzine tropical nas mans!!!


[Cat people]

¿Que froitos pode dar unha árbore alimentada con zinc ou chumbo?

[Agradécese a máxima difusión desta nova para que poda chegar a persoas que podan axudar. Graciñas por adiantado!!!]

se queres colaborar, contacta con:



LA BOA NEGRA: Desastre en el Río Marañón, Amazonía Peruana
Por Natalia Matzner y Rafael Rodríguez,
(grupo de antropología y estudios de la cultura visual de Barcelona)

Dicen que cuando una boa se estira es porque está midiendo a su víctima, eso es lo que hace el oleoducto de la batería 3 del lote 8x de la empresa Pluspetrol Norte S.A. desde 1970. El oleoducto se estira en una longitud de 16 kilómetros desde el interior de la Reserva Nacional Pacaya Samiria hasta la orilla del río Marañón, el principal afluente que da nacimiento al río Amazonas.

El 19 de junio del 2010 nuevamente el río Marañón sufrió un derrame de petróleo crudo, en el año 2000, ya sufrió un derrame de 5.500 barriles de crudo por el cual nunca nadie hizo nada, básicamente por desconocimiento de los derechos por parte de la población local, en este último caso alrededor de unos 80 mil afectados, gran parte de ellos pertenecientes a la etnia cocama.

Los cocamas viven en la ribera del río Marañón, tal y como dice su nombre en la lengua tupí-guaraní, es la “persona que vive del medio”, ellos viven de la pesca, incluso en lengua cocama, pescador, cazador y guerrero son sinónimos, es decir persona que sabe matar; si la pesca se malogra se acaba con el principal medio de subsistencia local, a la vez que produce una enorme corrosión del carácter por perder lo más importante que se puede ser dentro de estas sociedades, pescador- guerrero es decir “gran persona”, con un status claramente reconocido, por tanto un terrible impacto que los lleva a la aculturación; ¿a que se dedicará esta gente que pierden lo que saben hacer?


Dentro de la cosmovisión cocama, es en el río donde descansan los huesos y los espíritus de los antepasados, es ahí donde siguen vivos, donde se mantienen y no se desperdician. Hay miles de historias que remiten al río, no poder usar esta agua nunca más, perder el contacto con el río, sentir manchado el terreno sagrado, es otro de los aspectos importantes a tener en cuenta para entender la gravedad de la contaminación para la población local, aunque por supuesto lo mas evidente y de urgencia es la cantidad de enfermedades digestivas, hepáticas y dermatológicas que se han disparado por toda la zona desde la fecha del último derrame.
Agua del río y pescado fresco es la base de la cultura cocama, aparentemente eso mismo reciben de la empresa cuando esta destruye el medio, agua embotellada y latas de atún, sin ni siquiera preocuparse a dónde irán esas toneladas de latas y plásticos una vez consumidos; consumidos en algunos de los casos, la población nos comentaba en nuestro viaje, que el atún enlatado les producía irritación en la piel y por eso preferían deshacerse de las latas, otras veces nos decían que contenían carne humana, otros que contenían carne de bufeo (delfín rosado), que no se come y que dentro de la cosmovisión cocama es un hombre blanco, también, los lugareños recibieron alimentos que se encontraban deteriorados y llenos de gusanos.


La empresa también ha dado dinero a 28 comunidades cocamas, 1600 soles por familia, un total de 1300 familias, esto mantuvo durante dos meses en discusiones a las autoridades locales del distrito de Parinari para ver a quién le tocaba el dinero, generando casi el olvido del problema inicial, el crudo en el río. Este dinero ha generado numerosas rupturas, tanto dentro de las organizaciones indígenas, como también divisiones dentro de las comunidades, la poca costumbre de los lugareños a cantidades de dinero ha generado abandonos por parte del cabeza de familia o que el dinero se esfume en compras sin sentido a nuevos comerciantes que enterados y de forma oportunista visitan la zona, aumento del consumo de alcohol industrial de forma individual, entre otras cosas.


El dinero en las comunidades se repartió de forma selectiva, mientras que la contaminación por crudo afecta a todos. Para recibir la cuantía hacía falta ser dueño de una casa o ser un matrimonio, por tanto hay cantidad de casos donde personas sobre todo mujeres quedaron fuera de toda posibilidad de recibir este dinero.

Nos preguntamos si la corporación es conciente de estos efectos negativos que su forma de subsanar daños genera o por consiguiente, si estas acciones son parte de un plan para debilitar las respuestas que afloran por el malestar social y así apaciguar a la gente. Lo que sin duda si parece es que es fácil jugar con la ansiedad de un pueblo sediento, lleno de necesidades, en situación de abandono por parte del Estado, generando una relación feudal entre empresa y lugareños.

La empresa en un intento de recoger el crudo derramado vertió un químico aglutinante a las aguas del Marañón, que precipitó el crudo al fondo del río. Hablando con José Álvarez y Victor Sotero Solís del Instituto de Investigación de la Amazonía Peruana (IIAP), y con el biólogo Roberto Pezo de la Universidad Nacional de la Amazonía Peruana, nos informaron que por una parte una vez usado el químico en cuestión debería ser recogido y no esperar a que se precipitara como fue el caso, (en la lógica de río como basurero), en definitiva en vez de limpiar el agua sólo se escondió la contaminación, por otra parte, el crudo y el químico en el fondo del río es comido por peces pequeños y de ahí a través de la red trófica llega al consumo humano.

La ingestión de estos absorbentes de grasas por parte de los peces hace que ellos pierdan también sus grasas, es decir sus huevos y cabe la posibilidad de que no se reproduzcan. Igualmente lo más destacable de este asunto es la cuestión de bioacumulación por la cual los peces carnívoros grandes después de haber comido muchos peces pequeños absorben todos los hidrocarburos y metales pesados que estos pequeños contengan y estos después llegan a las personas que también van acumulando metales, con las gravísimas consecuencias que esto conlleva. De alguna manera esto efectos son evidentes y en cada comunidad existen enfermedades digestivas, hepáticas y dermatológicas, los efectos mas dañinos de la contaminación en personas se verán más a largo plazo, ¿se desarrolla un cerebro joven, lleno de plomo o cadmio?


Esta situación no para de agravarse, la falta de agua (porque ni llueve), alimentos y medicamentos y en una necesidad enorme de ser oídos, ha obligado a una organización indígena divida a tomar diferentes medidas, una parte de ellos decidieron tomar el río Marañón desde el lunes 25 de octubre, después de varios días de corte, también deciden tomar la carretera de Iquitos - Nauta, generando una enorme tensión, 5 mil indígenas estuvieron en la orilla del río impidiendo el paso de las embarcaciones a espera de respuestas, hasta el 29 de octubre que finalmete se abrió de nuevo el río después de las primera consecuencia grave de esta toma, se habla de desaparecidos, también de muertos en los enfrentamientos contra las lanchas que pretendían pasar, la prensa regional lo deja en sólo un desaparecido que ya apareció, un joven de veinte años que cayó de una canoa en el intento de parar una lancha comercial.


Los cocamas se enfrentan a varios retos importantes en una situación como es la actual, principalmente deben saber discernir en qué consiste el desarrollo para su pueblo, desde la industria, desarrollo siempre será una cuestión de más máquina, sin embargo los lugareños deben pensar el desarrollo en otras líneas, como por ejemplo la recuperación de la cultura y la lengua, la creación de redes para la defensa del territorio y fortalecimiento de sus organizaciones indígenas sin tener en cuenta los chismes y difamaciones, si no es así el futuro será mas oscuro que el petróleo, ya que no es sólo el petróleo lo que les amenaza, el desarrollo de macroproyectos paralelos a las industrias extractivas tales como la construcción de un tren desde Iquitos a Yurimaguas para trasportar el crudo por tierra, deforestando incluso zonas reconocidas como parque nacional y sin ni siquiera haber consultado a las comunidades nativas residentes, siendo esto un derecho. O la implantación de árboles de aguaje modificados genéticamente que en teoría absorben metales pesados ¿que fruto puede dar un árbol alimentado con zinc o plomo?

Todo esto pasa en el río Marañón y el bajo nauta donde nace el río Amazonas, la séptima maravilla del mundo.
Videodenuncia: http://www.youtube.com/watch?v=s0TvBjrpbyQ


http://www.youtube.com/xboanegrax

[nota de autores: la foto del niño Oscar Mozombite, forma parte del expediente de denuncia para el juicio por la vía civil. En el video se puede ver un extracto de la declaración jurada de su madre.]