domingo, 27 de febreiro de 2011

Waiting for the sun


Desexo e Dor comezan por D

Reseña sobre o último relesase das miñas adoradas noiseras c-utter e tamén un pouquichiño sobre o noso (de humor vítreo) compartido con elas do pasado ano.




[Foto: disco-zine de HUMOR VÍTREO + C-UTTER, afeite al perro - knife cult - corazón salvaxe, 2010]

Cambiavidas


Entrevista a un dos meus artistas favoritos en the church of horrors, iupi!

habitando outras xeografías

lingüísticas e físicas... coa mirada.
Sábado á noite. Festa invertebrada.
Sair dunha para coñerse dende fóra.





[Corpiño atopado; Un collage de Antigirl -aka Tiffany Brookes-; unha modelo que mudou a pel atopada pola rede... ]

sábado, 26 de febreiro de 2011

Friday i'm in love!


Venres axitado: recadiños, de superLeela no traballo, ceniña amorosa, celebración coa nova caixiña de SMEGMA nas nosas mans e un sono que morres...



[Fotiños miñas!]

xoves, 24 de febreiro de 2011

Azuis e máxico amarelo

Esta semana tocoulle a vez a un clásiquísimo que sempre anda por aquí, tocoulle a Macbeth e andiven vendo como falaban as meigas na versión orixinal en inglés, vendo como era a traducción de Galaxia, e fardando da que finalmente eu posúo que non é maís nin menos que unha que mercamos miña irmá e máis eu de adolescentes nunha colección de kiosko -en castelán- e pódovos asegurar que é a mellor das 3 ou catro que consultei, incluídas as de dover, e penso que oxford classics in english. Como a persoa que fai a edición comentada non asina, non vos podo dicir de quen é, pero deixo embaixo o isbn por se a alguén lle serve, pois é unha pasada, fala dos engadidos e os borróns da orixinal, das outras edicións comentadas, e aporta a súa opinión sobre algúns temas, baseándose no contexo histórico que me parecen ben atinados!
Aquí vos deixo a apertura das bruxas na versión fílmica de Polanski (1971) e a Pipilotti arrodeada da enerxía de Pepperminta que é a peli da semana...




A banda sonora podería ser MURMEL, jeje (aínda que o meu video favorito delas é iste!) pero a elexida é a caixiña de Barbara Manning -ese regalo tan querido! e tan noventeiro!- ...será que tamén será meiga ou porque brinda cun caliz de sAngue como Pipilotti cando leva ás súas á casa? 
jeje
Boa semana que xa remata!



Shakespeare, W., Shakespeare Tragedias (La tragedia de Romeo y Julieta, Hamlet Príncipe de Dinamarca, Sueño de una noche de verano, La tragedia de Macbeth),´Club internacional del libro, Madrid, 1993. ISBN: 8474611954.
Máis Biblio: o noso Grimorio (poesía) de Emma Pedreira Lombardía e o ensaio deste pasado 2010  Calibán y la bruja. Mujeres, cuerpo y acumulación originaria [haberá que seguir con A tempestade, logo!]




martes, 22 de febreiro de 2011

Cantas horas ten unha semana?



Quero tecer unha ponte cara vós
e escápaseme a area.
Pido perdón.
Estira as xemas ata os meus dedos amarelos
simétricamente perfecto o funil  trágame
o mar
                    tan lonxe que nin se oe.





[Poema meu; foto: Tasya Van Ree, cadro atopado pola rede...]

"In fiction we trust!" SN



IN FICCIÓN WE TRUST
por Silvia Nanclares o Xoves, 27 de Xaneiro de 2011 ás 7:19

Excelentísima Ministra: muchos escritores, investigadoras, críticos, profesoras, bloguers, guionistas y otra gente que genera, adora y difunde eso que usted gestiona en última instancia llamado CULTURA, se sirven de páginas deleznables como seriesyonkis como HERRAMIENTA DE TRABAJO. Rogamos que mientras ustedes se permiten el lujo de imaginar una opción paralela de acceso al CONOCIMIENTO, acceso por el cual, según usted, se lucran muchos (¿acaso los bibliotecarios curran gratis?), nos permitan seguir haciendo I+D en nuestro campo.
Siendo nuestro país uno de los más pobres en ayudas a la creación, residencias para escritores, incentivos para compaginar la formación artística o becas, esta herramienta constituye uno de los pocos canales que puede contribuir a mejorar la calidad de la ficción que se postulará después a sus exiguas subvenciones.
Nosotros aún no tenemos la suerte de tener laboratorios ni bibliotecas vetustas.
¿Le negaría un libro a un doctorando? ¿Instrumental a un investigador?
Si realmente es Ministra de Cultura y no sólo del negocio del ocio, déjelo estar hasta que se encuentren otras opciones, opciones que todos estamos abiertos a encontrar, pactar y aceptar.

La ficción de un país dice mucho de éste. Las series más compartidas son anglosajonas (norteamericanas y británicas, por este orden). Ambos países responden a modelos de gestión de su ficción diametralmente opuestos: uno, el estadounidense, basado en una INDUSTRIA ultraliberal; el otro, el británico, basado en una radiotelevisión PÚBLICA de referencia mundial y un "intervencionismo" radical en la formación y el mecenazgo artístico.
¿Por qué no emplea sus energías inquisitoriales en imaginar otros modos de cimentar y promover la calidad de nuestra ficción?
Seriamente. Cuando las series de aquí sean tan buenas como las de allá sus miedos prescribirán.
Por el bien de nuestra ficción, dedíquese a otros menesteres culturales. O agropecuarios.

Atentamente
Una trabajadora/yonki del Culture Club



[Imaxes: Anne Kelly no seu forgar de LA; silla eléctrica dándolle ó directo e un detalle dunha obra de Pipilotti Rist]





domingo, 20 de febreiro de 2011

"O vermello é bo"



Que sorte tivemos ó enteirarnos de que case a carón da casa poñían Pepperminta, a peli de Pipilotti Rist! Despois dunha longa semana de 6 días de traballo esta transfusión de cor e forza foi un regalo perfecto! iiiiiiiiiuuuupppppiiiiiiiii!!!




Aquí vos deixo enlaces a fragmentos da película!
I   *   II    III   IV  V   


A película parece unha Pipi Calzaslongas (jiji!) real e sobre todo porque a prota, a maior parte do filme é adulta e se ten que enfrentar á policía, á I., a unha petición de casamento, ó cuestionamento do positivo da feminidade por parte dunha compañeira de andanzas ou irmá d'sangue... incrible! E xa non vos digo nada máis para que cando a vexades a desfrutedes completamente!
IIIHHHHHHHHHAAAAAA, Hai algunhas que non van para bombeiras de grandes!



P. R.: Se trata una vez más de la simplicidad del filme. Pepperminta es un cuento contemporáneo; y entre las herramientas estilísticas de un cuento se encuentran el argumento, los protagonistas y los antagonistas, presentados de modo simple y excesivo.
(...)

Pepperminta tiene un modo de narrar muy poético. Mi deseo es que el público tenga una actitud de apertura al ver el filme. Las primeras reacciones del público me muestran que esta película es comprendida por jóvenes y por personas de mayor edad. Para eso están hechos los cuentos.

(...)

P. R.: El final feliz aparece aquí como una ilusión, pero también para estimular la voluntad de hacerse responsable de la vida, puesto que la vida con frecuencia resulta brutal e imprevisible. El arte permite sentir, entre otras cosas, que uno puede crear la realidad, determinarla.

(...)

. R.: Me encantaría que los espectadores salieran del cine con una sensación de bienestar. El modelo de 'Pippi Langstrumpf' ha influido en las mentes de muchos niños, sin haber tenido que copiar los comportamientos de la protagonista. Pero motiva tan sólo la posibilidad de representar ese mundo de fantasía




[Fotos: autorretrato con Pepperminta's troupe, 2 carteis da peli e 2 fotogramas do filme!]

en homenaxe


liña-cicatriz indeleble que algúns chamarán suco, outros, ferida
e nós, beleza
T.S.


[graaaaaaaaaaazasssssssssss]

venres, 18 de febreiro de 2011

Xa que reviviu a febril chamiña por Smoking room e se extendeu...

VIVA SMOKING ROOM & afeite el perro...
Se xa volo dicía eu...
iupi!!!

Qué ben que os popeiros de "la nadadora" subiran esta preciosa canción ,
a miña favoritísima KRYTEN, que é unha das cancións de nadal máis belas que oín nunca,
xa está para sempre nas miñas cancións de cambio de ano!
E se queredes máis o Joven Frodo davos 2 temas máis e a miña favoritísima
"superfeo".




[Audio: smoking room, grazas a Joven Frodo! e foto: jose cos releases de aap dos últimos 2 anos!]

Abre o telón e a mirada



Esta mañá, chegoume por mail o enlace ó proxectazo que levan as compis de Barcelona, xenialísimo, de seguro revolucionan e revolucionarán o audiovisual (e as rúas) por moito tempo... jejeje,
Encántame que tantas creadoras o que fixeran sexan respostas desobedientes e contundentes á celebración estreita e vertical do noso sistema, que últimamente nos estivo asoballando na rúa: a celebración do mundial como un actual circo de gladiadores no que -thank goodness!- quedamos á marxe, aínda que hai moitas que felices os vitorean dende as gradas e incluso se convirten nas súas mascotas, jeje; o provocativo anuncio heterobelixerante dos ikeanos (déixame pampa cada vez que o vexo! ) deste último mes ! e deixo para o final a mellor celebración... a homenaxe-resposta a L-Word que divirte e á vez amosa a B-Realidade, sen tanto pijerío e moita leria!!! yeahhhhhhhhhh! grazas rapazas, que subidón!

Ohdiosas from corto circuito on Vimeo.


Genderhacker from corto circuito on Vimeo.


Sego vendo outros e a verdade é que todos son a bomba!!! a resposta xoguetona ó crime máis famoso da historia do cine é xenial!!! E qué vou dicir das valentes guerreiras que lle dan a volta a Kesha para se defender ou á invitación a participar na mostra...  Aquí vos quedan!!!


[O primeiro video é a resposta -segundo eu,claro- ó mundial musicado pola terríbel cantante que sempre elixe temas que nos devolven ás eternas etiquetas apertadas- e o segundo é o que segundo eu tamén, contesta ao de esa tenda sueca...]

"Non somos siameses, pero ti tela miña alma i eu a túa"





LOIS PEREIRO


[Fotos: Piedad R Cabo  e Lois Pereiro en Madrid no 81 by Daniel Iglesias; e capa de Conversa Ultramarina editado por Positivas e que xa está ou podes pedir nas túa libraría!]

xoves, 17 de febreiro de 2011

Orquídea salvaxe

Política, erótica, poética: diálogo con la poeta Violeta Barrientos

Jueves 17 de febrero a partir de las 20h - LA MARABUNTA (C/Torrecilla del Leal, Antón Martín, Madrid)
Recital y diálogo en torno a la poesía política y erótica de Violeta Barrientos, autora de siete poemarios y ganadora del premio nacional Flora Tristán. Con la participación de la propia autora peruana, Violeta Barrientos, y la poeta chilena Silvia Cuevas.
Violeta Barrientos es Doctora en Literatura por la universidad París 8, ha hecho investigaciones sobre la representación del cuerpo en la poesía peruana contemporánea. Abogada dedicada a los derechos humanos, dirige el Centro Latinoamericano de Sexualidad y Derechos Humanos. Sus poemarios publicados: Elixir, El innombrable cuerpo del deseo, Tras la puerta falsa, El jardín de las delicias, Tragic/Comic. Últimamente ha combinado las artes plásticas y la música electrónica. Su obra ha sido publicada en español y francés y antologada en su país y en el extranjero.


Así abrimos el cuerpo

Al prójimo todos los días

Nuestros hígados han de ser devorados

Y nuestro corazón también



Hay que engordar ese cuerpo

La cadena alimenticia se extiende



(Elíxir, 1991)



***



LAS IMPOSIBLES ORQUIDEAS



Vago sobre un vientre andrógino criador de bestias

guardián secreto de grutas negras

escondrijos en que hurgo buscando aromas subterráneos

perdiéndose en el fondo más oscuro y húmedo.

Orquídeas bajo tierra

donde manos no alcanzan sus venas violáceas.



Contemplo el jardín de mi deseo insatisfecho:

leves mentiras como un beso robado y devuelto

fugaces caricias corriendo bajo la piel.

Mas en el fondo voy de bruces

enredándome en cabellos, melenas,

anchos brazos como ríos, troncos, curvas ramas

hasta cubrirme de maleza y ya no ver

las simples florecillas,

cuerpos amables ofreciéndose a mis pies.



Se entumecieron mis dedos tras lo imposible de tocar

y sin ojos de ver, creyéndome diosa desde mi altura,

comparé distancias

pareciéndome cada cual más corta,

más fácil de superar.

Perdió el mundo su color, las flores,

se hizo de sombras

y creció mi abismo dejándome en roca desnuda

de rara vegetación.

Dormida en el agobio de esa soledad

soñé permanecer en una flor intensa,

en la fragancia carnosa de una orquídea enterrada

introducirme en pisadas nocturnas sin ser descubierta

alimentando mis fuerzas de sus entrañas.

Y ya no comparé distancias,

no existían nombres ni medidas

y la única belleza fue la imposible de tocar,

de contemplar, de retener

porque el deseo, no se puede nombrar

sólo padecer.



(El innombrable cuerpo del deseo, 1992)




mércores, 16 de febreiro de 2011

Quentando motores...



Próxima expo no Thyssen e felice fumata by Dana Hoey! jeje
estas dúas propostas lémbranme moito a estoutra do ano pasado, a expo visibilidade
de Pequena Suricata na Coruña! Podedes ver aquí unha mostra e aquí e aquí outra!

Non están durmidas, non son vampiras



Proxecto organizado por María María Acha e o antimuseo "ojo atómico"
2007- ...

martes, 15 de febreiro de 2011

"Campos y vacas en Vigo..."


DE ALDEÁNS / DE ALDEANOS, unha Curta do 2006 de Edu Lavandeira, todo un descubrimento.
 1º Premio Curtas na Rede.

Cristal opaco



Non sei se sabedes que me gusta xuntar un libro, unha peli, e un disco semanalmente, pois esta foi a pasada semana... ollo ó tesouro que atopei aquí : a foto REAL de Thérèse de Lisieux vestida de Xoana de Arco, momento crucial da película que vos falei o outro día [aaaah! nisto é no que atopo máis complicidade con algúns creadores, que mesturen unha imaxe potentísima (que podería ser un detalle preciosista aillado) cun intre fundamental no desenrolo da trama, ou do fío conductor do filme, libro ou cadro...]; e ollo tamén ó blog de j. hanniver que vos enlazo, pois vai de textiles, pero inclúe fotografías históricas que merecen ser vistas... O disco que puxo son a esta semana foi Parallelograms da incrible Linda Perhacs, que penso que xa vos contei a historia de que pasou á historia do folk experimental con ese único traballo e que hai un documental (do 2010) sobre ela na actualidade que esperemos que nuns mesiños estea disponível. E o libro foi de novo A Campá de cristal de Sylvia Plath. E aquí fago unha pausa e respiro.
Para ilustrar esta entrada coa Plath busquei nas fotos da rede posibilidades, ben pois inclúo a anterior capa do libro de edhasa, a actual é así, e me pregunto de paso como sería o título axeitado en galego. Como lle chaman na terra ás pantallas cristalinas coas que nunca me atopei máis que enriba dun queixo. Pero esta semella estar relacionada co laboratorio- obxecto de estudio, fetos en formol...- e ben seguro co baleiro... Se ledes o libro veredes tamén non é casualidade que a anterior capa do libro fose esta que vos subín aquí e así me leve irremediábelmente ás  Images de la folie de Claude Quétel! uf!
Boa nova semana para todxs!


Weird sisters



[Fotiños da terra e das meigas by me!]

xoves, 10 de febreiro de 2011

From L.A. to Paris



AHHHHH! que linda a.k. mirade como despide a María Schneider!



[fotos: anne kelly na casa]

"Golpéache coa súa beleza", dí el




Así como a vedes aquí no trailer, cun fundido en negro a cada paso de ocre e crema  (cun estilo exquisito que xa quixera Deborah Paauwe para si, é broma! ela xa o ten só que todo o contrario a este absolutamente sobrio e austero), con diálogos que son pura poesía (palabra = son) - a da mociña Thérèse toda- e un repaso polos praceres con dor que pide o corpo (e a ialma), esta película, cunha grande carga erótica sobre todo en canto á palabra, é unha exquisitez que non deixa indiferente a ninguén. Para min, un bombón do mellor cacao co carozo de licor do bo a piques de convulsionarnos por sorpresa...  para outras: un mal sabor de boca e un interesante exercício para as nosas encorsetadas mentalidades; ou un "revoltillo" de sensacións mestura da súa percepción da tolemia da fe coas lembranzas da experiencia persoal de achegadas que tomaron o camiño relixioso...
Eu nunca poderei esquecer estas imaxes de sacrificio obsceno, esta ambigüidade amorosa entrelas, e a ledicia inxenua -e contaxiosa- da protagonista nese contexto paralizante!
Máis que o que conta, o que sobresae é a actitude, sobre todo porque a película céntrase niso, non na historia narrada de Thérèse de Lisieux, senón na forza(?) dela... quero dicir que sobre todo é o enfoque do director o que lle dá ese ton íntimo e mínimo, afectado pola mirada da moza que sempre se comporta como unha nena (nunca deixa de xogar). E de feito se buscades información van aparecendo outras versións da vida de Thérèse que son moito máis festivas, pero dan un medo terríbel se iniciades o visionado, pola súa narración supostamente obxectiva (partidaria!) e sobrecargada.




Polas impresión quevos amosei aquí, envíamen a acertada reseña do crítico de cine SERGI SÁNCHEZ, aquí vai:

THÉRÈSE, LA MONJA FELIZ
Qué gran noticia que se haya estrenado Thérèse! La película de Alain Cavalier -que empezó, quien lo iba a decir, haciendo 'polares' con Alain Delon- ha tardado un cuarto de siglo en llegar a nuestras carteleras, pero luce tan moderna y atrevida como si fuera hoy su fecha de realización. Relata la vida de una santa, pero su santidad no es hagiográfica, tiene los pies en el suelo.
La Thérèse del título es Santa Thérèse de Lisieux, que murió a los veinticuatro años víctima de tuberculosis. Cavalier se ocupa de retratarla como una mujer locamente enamorada -de Jesús, por supuesto-, impaciente por consumar su matrimonio, feliz de vivir en un convento de clausura dedicada a idolatrar a su invisible amado.
Es cosa nuestra juzgarla como una loca o, por el contrario, como una iluminada por la fe de Dios. A Cavalier sólo le interesa su felicidad juvenil, un tanto atolondrada, y cómo se enfrenta a la vida del convento, a las envidias y a la admiración de sus compañeras. La puesta en escena, a la vez abstracta y concreta, responde al espíritu de tan singular devota.
No hay decorados propiamente dichos en Thérèse, sólo un fondo gris sin paredes. Ocurre un poco como en Dogville: el espectador se ve obligado a crear el escenario. Sin embargo, la intención de Cavalier es literal: para Thérèse no hay límites, no hay barrotes que consigan constreñir su espíritu.
A priori podría pensarse que el material con que trabaja Cavalier exige un estilo lento y contemplativo. Nada más lejos de la verdad: el amor exige urgencia, velocidad. Thèrése está estructurada en breves escenas, muchas veces truncadas por un mínimo fundido en negro, que responden a la vitalidad de su biografiada. Aunque esto no es una biografía, es una carta de amor.


 

mércores, 9 de febreiro de 2011

Leve



Vaguedad


Ya no sé lo que creo ni lo que soy.

Me gustaría ser perfecta:

Ni hombre ni mujer,

material pero sin mancha alguna

de materia.

Sin embargo mi peso en el colchón

me dice que me deje de bobadas.



CARMEN JODRA

Sea from Helena Kvarnström on Vimeo.


[Fotografía e video: Helena Kvarnstrom]

Ladies que son máis de Helvética que de Arial



Porque en Helvéticas creemos que todas tenemos acceso a la creatividad, a vivenciar el trabajo lento y silencioso de la imaginación (o gritón y atropellado) y a darle forma en un documento llamado cuento, ponemos a vuestra disposición nuestra Caja de Herramientas. Porque aprender a escribir no es como aprender a montar en bicicleta ni como aprender a cocinar ni como aprender a bailar claqué. Aprender a escribir es aprender a creer en cosas inverosímiles (mucho más que creer que cada cual puede llegar a escribir muy decentemente) y conseguir que otr@s también las crean. Es aprender a perder el tiempo, aprender a confiar en nuestra voz y en nuestra inventiva, aprender a disfrutar estando en las nubes (de hecho, es un requisito previo a ponerse a escribir: estar en la luna por unos minutos). Porque cuando escribas podrás tirarte en el sofá y decirte a ti misma y a todos los que te miren mal: “Perdonad, estoy trabajando”. Porque, junto con el dibujo, es el arte más barato después de dormir: con un Boli y un Papel podrás viajar, rememorar recuerdos inventados, convertirte en cazadora de mamuts o transformar tus vivencias reales o imaginarias en descacharrantes (o no) relatos. Porque a escribir, como a todo en esta vida, también se aprende. Y una caja de herramientas literarias siempre viene bien para empezar por la base. Las nubes os las traéis de casa.




martes, 8 de febreiro de 2011

Fervenzas literarias e nós seguimos "on the road"




As fervenzas literarias escollen o noso libriño colectivo como o terceiro de poesía, máis interesante? do ano!
iupiiiiiiiiiiiii!
Xenial!



luns, 7 de febreiro de 2011

"¿Eres un punki sin cresta? ¡Sin duda!"




El primero (uno de mis primeros recuerdos en general) es estar escuchando “Beatles For Sale” con mi padre y mi hermano mediano. De pequeño era un absoluto obsesionado de los Beatles, escuchaba sus discos por canales, hacía collages con sus canciones usando una pletina y el botón de pausa y jugaba con mi hermano a cantar sus canciones (uno hacía de Paul y otro de John!).

El segundo es estar tumbado al lado de la aspiradora escuchando fascinado su sonido. Esa sensación es algo que sigo buscando en los discos, el último que encontré que me produce ese placer auditivo es uno del músico de free jazz belga Leo Coomans en el que canta a través de un aerosol para el asma y suena maravilloso!!!



[Entrevista a un artísta favoritísimo meu! Fotiño: Salanova's Abbey Road!]

sábado, 5 de febreiro de 2011

Xeométrico tesouro de psicodélicas ás ou Os domingos, algodón de azucre




Se a fin de semana pasada eran as praieiras, este sábado deu como froito un tesouro con maiúsculas, unha xoia da poesía apta para facer soportábel calquera lectura desangrada da Plath, calquera obsesiva fraca que escrebe o que as histéricas marabillosas non damos en extraer da mina picada que é escribir porque non cavamos nen a metade de horas, apta para aturar calquera malintencionado poema-postureo que se coa nas moitas horas da internet que deberían ir baixando cal pingas que se extinguen caendo cada vez máis lentamente até desaparecer... .. .
*
Incrible cada Parallelogram(s) de LINDA PERHACS: un mundo que te enfronta coa crúa realidade de como seguir creando cando xa vai tanto que outras, outros o fixeron mellor... así é este disco que nos deixa a todxs á altura do betún máis espeso... pero logo están os Teodoros auténticos do mundo que andan a pensar que son uns copións porque se gravan a si mesmos tocando a batería sobre o seu  grupo favorito (Discharge para máis sinais) xuntándoa despois con voz e guitarra, pero conseguen así un son único e unha proposta arriscada e bela onde as haxa: arriscada porque ás veces pasamos por alto que a beleza está máis preto do sinxelo (traballado) que do enrevesado dos nosos descursos (mea culpa!); están os  Atomizadores do mundo, que cando unha pensa que sabe d'onde beben, reviven ós anxos -eses que nunca baixaran aquí- cun acorde de ukelele alado coa única actitude posíbel neste mundo apocalíptico, a persoal e intrasferíbel da liberdade como tema nunha fusión total de ética&estética herdada do punk ou máis ben pertencendo sobre todo a el; e tamén están as Liddell, as Angélicas, que se definen como "unha merda con pretensións artísticas" pero devolven o xénero teatral á fonte da poesía viva da que naceu... si, aquí están as que che lembran que hai que seguir porque aí embaixo está a cristalina beleza que dará sentido ó cotiá, a que trocará gama de grises por paleta de texturas tornasoladas, e amosará que o crisol do arco da vella está feito do mineral máis duro... ou do mineral máis brando... Aquí vén este exército de anxos rozándonos coa maxia das súas plumas, coa arte como única arma contra a crueza, a dor, a diferenza, a norma.

Pois deste tipo de creadores é a Linda Perhacs, a rara avis que vos presento neste domingo de lecer, ideal para as que amamos a(s voces de)  madeira e as distorsión da mirada, para as que saímos nas fotos sempre de perfil, e a erótica do poder nos vira a face mentres nós sorrimos ó tempo que esquecemos xa as súas ligas chamativas, os seus muslos apetitosos que no seguinte palpabrexo noso comezan a desintegrarse irremediábelmente...

*

Aquín Linda de no 2007!

venres, 4 de febreiro de 2011

Teen life




"Una cosa que he aprendido al transcribir estas CONFESIONES es que de niñas y adolescentes sabíamos mucho más de lo que ahora recordamos haber sabido. Debe de ser que nos sobreviene una especie de extraña amnesia, que procedemos a una especie de reinvención de nosotras mismas. Tal vez porque no nos gustaba saber la mayor parte de lo que sabíamos y nos obstinamos en olvidarlo, de manera que si no has estado escribiendo un diario o algo así (y nadie lo hace hoy día) conseguirás olvidar todo lo que resulte misterioso o inquietante." CAROL JOYCE OATES (1ª ed. 1993), Puro fuego / Foxfire. Confesiones de una banda de chicas, Punto de lectura, Madrid, 2008.



[Cartel americano de À ma soeur de Catherine Breillat; imaxe de Thirteen de Catherine Hardwick  e fotiño das actrices de Fucking Amal]