xoves, 10 de febreiro de 2011

"Golpéache coa súa beleza", dí el




Así como a vedes aquí no trailer, cun fundido en negro a cada paso de ocre e crema  (cun estilo exquisito que xa quixera Deborah Paauwe para si, é broma! ela xa o ten só que todo o contrario a este absolutamente sobrio e austero), con diálogos que son pura poesía (palabra = son) - a da mociña Thérèse toda- e un repaso polos praceres con dor que pide o corpo (e a ialma), esta película, cunha grande carga erótica sobre todo en canto á palabra, é unha exquisitez que non deixa indiferente a ninguén. Para min, un bombón do mellor cacao co carozo de licor do bo a piques de convulsionarnos por sorpresa...  para outras: un mal sabor de boca e un interesante exercício para as nosas encorsetadas mentalidades; ou un "revoltillo" de sensacións mestura da súa percepción da tolemia da fe coas lembranzas da experiencia persoal de achegadas que tomaron o camiño relixioso...
Eu nunca poderei esquecer estas imaxes de sacrificio obsceno, esta ambigüidade amorosa entrelas, e a ledicia inxenua -e contaxiosa- da protagonista nese contexto paralizante!
Máis que o que conta, o que sobresae é a actitude, sobre todo porque a película céntrase niso, non na historia narrada de Thérèse de Lisieux, senón na forza(?) dela... quero dicir que sobre todo é o enfoque do director o que lle dá ese ton íntimo e mínimo, afectado pola mirada da moza que sempre se comporta como unha nena (nunca deixa de xogar). E de feito se buscades información van aparecendo outras versións da vida de Thérèse que son moito máis festivas, pero dan un medo terríbel se iniciades o visionado, pola súa narración supostamente obxectiva (partidaria!) e sobrecargada.




Polas impresión quevos amosei aquí, envíamen a acertada reseña do crítico de cine SERGI SÁNCHEZ, aquí vai:

THÉRÈSE, LA MONJA FELIZ
Qué gran noticia que se haya estrenado Thérèse! La película de Alain Cavalier -que empezó, quien lo iba a decir, haciendo 'polares' con Alain Delon- ha tardado un cuarto de siglo en llegar a nuestras carteleras, pero luce tan moderna y atrevida como si fuera hoy su fecha de realización. Relata la vida de una santa, pero su santidad no es hagiográfica, tiene los pies en el suelo.
La Thérèse del título es Santa Thérèse de Lisieux, que murió a los veinticuatro años víctima de tuberculosis. Cavalier se ocupa de retratarla como una mujer locamente enamorada -de Jesús, por supuesto-, impaciente por consumar su matrimonio, feliz de vivir en un convento de clausura dedicada a idolatrar a su invisible amado.
Es cosa nuestra juzgarla como una loca o, por el contrario, como una iluminada por la fe de Dios. A Cavalier sólo le interesa su felicidad juvenil, un tanto atolondrada, y cómo se enfrenta a la vida del convento, a las envidias y a la admiración de sus compañeras. La puesta en escena, a la vez abstracta y concreta, responde al espíritu de tan singular devota.
No hay decorados propiamente dichos en Thérèse, sólo un fondo gris sin paredes. Ocurre un poco como en Dogville: el espectador se ve obligado a crear el escenario. Sin embargo, la intención de Cavalier es literal: para Thérèse no hay límites, no hay barrotes que consigan constreñir su espíritu.
A priori podría pensarse que el material con que trabaja Cavalier exige un estilo lento y contemplativo. Nada más lejos de la verdad: el amor exige urgencia, velocidad. Thèrése está estructurada en breves escenas, muchas veces truncadas por un mínimo fundido en negro, que responden a la vitalidad de su biografiada. Aunque esto no es una biografía, es una carta de amor.


 

Ningún comentario:

Publicar un comentario