xoves, 31 de maio de 2012

Utopías actuais...

 Esta é unha forma de convivencia cidadá baseada na complementariedade entre todos os seres vivos. O Vivir Ben parte da idea de comunidade fronte ao individualismo occidental e deixa de lado a mercantilización do mundo e a súa visión utilitarista. Neste sentido, contraponse ao Vivir Mellor a custa do outro, asume a responsabilidade coas xeracións futuras e defende unha economia para a vida asociada á sustentabilidade humana e ambiental fronte a orde económica dominante baseada na devastación das trasnacionais e na acumulación ilimitada. A soberbia Europa moito pode aprender deste novo paradigma, pois propón unha saída de esquerdas para as diferentes crises que padecemos. O Sumak Kawsay xorde como unha reflexión interna a partir das innumerábeis loitas que as organizacións indíxenas levaron a cabo. Esta cosmovisión converxe coa revalorización dos coidados e a crítica ao concepto de crecemento que fixo o ecofeminismo. Tradicionalmente as mulleres foron responsábeis do mantemento da vida e do coidado das persoas máis vulnerábeis (crianzas, anciás e doentes), o que ao mesmo tempo lles permitiu desenvolver unha subxectividade relacional máis afectiva e atenta ás demais formas de vida. Se queremos unha sociedade máis xusta, é imprescindíbel reinvindicarmos a economía do coidado e, ao mesmo tempo, universalizarmos  a súa ética até a levar á esfera pública e tamén ás relacións internacionais. Que outra maneira hai para construír a paz, se non é fortalecendo a soberanía política, económica, alimentar e enerxética dos pobos?

Máis aquí



mércores, 30 de maio de 2012

Deberes para o conto "O director de cine...


Cómo pasar daquí a aquí en moitos pasos... 






Pel na memoria

"Tehasquedadosinp..."


Celulosa, pantalla, chan - Tinta, borralla, sangue,


Labirinto vital. Látego e felicidade. Pracer e perigo. Ler e escrever. Escrever, escrever , escrever. 

Cerebropartemáisimportantedomeucorpo



LAdyLadyLAdy


Ladyfestersssssss, i'm learning to play guitar...!!! 
;D

Ladyfest madrid is coming...! 

As peras e o amor


Hola nanita, qué haces?  estoy comiendo una pera. 

sms de MLS (2005)


Yo tengo cuerpo de pera. 

Ch. (2007)


Manifesto salvaxe

"Cerebro como una araña", que significa - que las arañas salen y hacen sus redes preciosas, y la hija araña mira a su madre haciendo la red y piensa "pero eso lo sé hacer yo también! No me lo tienen que enseñar en todo detalle!" - y sale adelante haciendo su red. (Nota: Ygramul el múltiple....red.....) No tienen siquiera "cerebro" las arañas, es una cosa diferente, y con eso el Arpad no quería decir que no hay que tocar usando también el cerebro sino que no es el protagonista, el corazón te debe salir arriba en el cerebro, sino...no harás música  (ní poesía...)

C. S.

Son o escorpión

Vampyr, a bruxa vampiro

E por suposto na filmo, aló estaba Angélica escribindo... a carón de Dreyer, entre lusco e fusco.


Remake literario e contemporáneo do vampiro máis famoso, da man de 451 e con Fernando Marías como editor. 

martes, 29 de maio de 2012

Estaría todo o día asomándome ás xaneliñas do dicionário

malvado -a adx. 1. Que, a propósito, é capaz de causar moito dano. 
Os asasinos son persoas malvadas. SIN. pérfido. Tamén s. Semellante acción
 só pode ser obra dun malvado. SIN. desalmado.2. Que amosa moita maldade.
 Oíuse no castelo unha risa malvada. SIN. pérfido. u SIN. perverso.CF.endemoñado.


Vermella sen lobo



un dos temas que máis me interesan... semellan andar os astros conspirando, pois fai nada falaban cunha amiga do traballo que está a desenrolar un departamento dunha universidade sobre o sangue (con especial atención á regra...) na arte e na literatura... 

Iste é un tema que me interesou sempre, de noviña sobre todo na arte plástica, 
qué marabilla... que lle esteamos a dar voltas de novo...
Seguimos sangrando... 

luns, 28 de maio de 2012

Durmimos como troncos


Resultado do partido


MÚSICA                                   RELIGIÓN
                                                       1                                                   2

domingo, 27 de maio de 2012

"Sobre la belleza oculta de mi enfermedad"


Cada vez que pensaba en mi enfermedad oía le sonido melancólico de una viola. Cuando le describí mi enfermedad al médico, esté oyó el mismo sonido. "Debería guardarse su enfermedad para sí", me dijo. Un despejado día de verano salí afuera; algunos cuervos se juntaron a mi alrededor y guardaron silencio. Lo interpreté como un homenaje a la belleza oculta de mi enfermedad. Cuando se lo conté al médico respondió: "Su enfermedad puede estar propagándose y podría arruinarlo todo, así que ya no soy su médico". Ayer, cuando pensaba en mi enfermedad, vi a mis padres, desnudos bajo un calor sofocante, besándose y susurrando. Me preocupaba adónde me estaban llevando mi enfermedad y desvié la atención a una ciudad distante, a su reloj dorado, sus mansiones de piedra blanca, sus bulevares repletos de ángeles protegiéndose los ojos del sol.


Mark STRAND, Casi invisible, Visor, 2012.
Imaxe: autorretrato san.

"Futilidad en el Key West"

Estaba echado en el sofá, a punto de dormirme, cuando imaginé una pequeña figura dormida en un sofá idéntico al mío. "¡Despierta, hombrecillo, despierta!" grité. "Aquella a la que esperas está surgiendo del mar, envuelta en espuma, y pronto llegará a tierra. Bajo sus pies, el jardín de la melancolía se tornará de un verde intenso y las brisas serán tan suaves como el aliento de los bebés. Despierta, antes de que esta criatura de las profundidades desaparezca y se quede todo en blanco, como el dormir". Con qué duro empeño trato de despertar al hombrecito, con qué duro empeño duerme. Y la que surgió del mar, pasado ya su momento, qué dura se ha vuelto, qué duros esos ojos ardientes, esa cabellera en llamas. 



Mark STRAND, Casi invisible, Visor, 2012. 
Imaxe: Antía Otero (na imaxe hai un collage meu portada do fanzine zapatiños motot #1)

"En la otra vida"

Ella estuvo a mi lado durante años, ¿o fue un instante? No consigo acordarme. Tal vez la amé, tal vez no, Hubo una casa, y luego no hubo casa, hubo árboles, pero no queda ninguno. Cuando nadie recuerda, ¿qué es lo que hay? Tú, cuyos instantes se han ido, que flotas como humo en la otra vida, dime algo, dime cualquier cosa.

Mark Strand



"Una carta de Tegucigalpa"


Querida Henrietta, ya que tuviste la amabilidad de preguntarme por qué ya no escribo, trataré de responderte lo mejor que pueda. En los viejos tiempos, mis pensamientos destellaban como chispas diminutas en la semioscuridad de la consciencia y los transcribía, y página tras página brillaban como una luz que llamaba mía. Me sentaba a mi escritorio asombrado por lo que acababa de suceder, e incluso cuando veía las luces apagarse y mis pensamientos se convertían en pequeñas reliquias sin sentido en el crepúsculo de tanta promesa, seguía asombrado. Y cuando desaparecían, como sucedía inevitablemente, estaba listo para comenzar de nuevo, para sentarme en la oscuridad durante horas a esperar aunque fuese una sola chispa, aunque supiera que casi no arrojaría  ninguna luz. De lo que no me había dado cuenta entonces, y ahora sé demasiado bien, es que las chispas llevan en su interior el deseo de ser aliviadas de su carga de claridad, Y ésa es la razón por la que ya no escribo, por la que la oscuridad es mi libertad y mi felicidad.



Martk STRAND, Casi invisible, Visor, Madrid, 2012.
Imaxe:  autorretrato no escuro

"Un breve panegírico"


Ahora que ha terminado la pesadilla vegetariana, que hemos vuelto a nuestra dieta de carne y estamos inmersos en el imperio de nuestros bellos y oscuros hábitos y podemos hablar con calma de cómo hemos sobrevivido, dejemos que la brisa del futuro toque y retoque nuestros grandes y hambrientos cuerpos. Desfilemos hasta el mercado a abrazar  el carnicero y dejemos atrás el año de la zanahoria, el mes de la cebolla; adoremos el asado o el estofado que de nuevo ocupa su lugar en el sagrado centro de la mesa del comedor.

Mark STRAND, Casi invisible, Visor, 2012
Imaxe: miña, detalle de un collage

"Érase una vez una fría mañana de Noviembre"

Abandoné los campos soleados de mi vida diaria y descendí al interior de la montaña hueca, y allí descubrí, en toda su gélida gloria, el castillo de cristal de mi otra vida. Podía ver a través de él y más allá. ¿Pero de qué me servía? Era perfecto, irreductible y sin valor alguno salvo por el hecho de que existía. 

Texto: Mark STRAND, Casi invisible, Visor, Madrid, 2012
Imaxe: miña. 

"Hunde tu rostro en tus manos"

Porque hemos cruzado el río y el viento sólo ofrece un remolino entumecido de frío y nos hemos adaptado mansamente, sin esperar ya nada más que lo que nos ha sido dado, sin preguntar cómo es que llegamos a este lugar, no nos importa que nada haya resultado como esperábamos. No hay manera de dispersar  la niebla en la que vivimos, no hay manera de saber que hemos aguantado un día más. La silenciosa nieve del pensamiento se derrite antes de que pueda cuajar. Nadie tiene idea de dónde estamos, Las puertas a ninguna parte se multiplican y el presente queda tan lejos, tan profundamente lejos.


Texto: Mark STRAND, Casi invisible, Visor, Madrid, 2012. 
Imaxe: miña


Ola domingo!


"Nadar en agua helada"


"Crece la escarcha sobre el muro, derrama cristales en la piedra roja"

"Una mancha de tinta roja anegó la plaza ovalada."

"Los pájaros habían huido y en el cielo crecían columnas rojas"

"Sueño con niños desnudos nadando en láminas de hielo."

"Tumbado sobre el frío juego con tus pómulos, nítidos  como las señas de una cuchilla."

"Aquí los hombres mueren jóvenes y las palabras se pudren en las bocas" 

"Dormí arropado por láminas de ceniza."

"PRONTO llegará el despertar de los animales más pequeños. Merodearán por los jardines, abrirán túneles junto a las tapias y asustarán a los niños."

"Nadie te aguarda en la ciudad. Los hombres lamen los cuellos de sus madres en busca de sal derramada."

"Una mujer, calzada con zapatos blancos, atraviesa el barro, evitando la puntería de los tiradores."

"La sombra de tu hijo crecerá lentamente, como crecen las algas sobre los ahogados."

"Cerca de la noche les vence la pereza y duermen bajo un silencio blanco, tan nítido como la muerte."

"Aguardaré en un almacén vacío, con un cuchillo en la boca y las esperanzas intactas."

"(...) allí, sobre  la colina, en la pequeña casa roja."



Recaredo VEREDAS, Nadar en agua helada, Bartleby, 2012. 

venres, 25 de maio de 2012

Azul e duro

Ygramul, o múltiple... marabilloso




***nacional

Que o sangue sega revolto

Foto atopada das tatuaxes de Lesley Arfin

Lo peor es que como muchos acaben por pensar que son estos los libros que hablan de nuestro tiempo, acabarán por convertirlo en algo así: soso, plano, inculto, sin rastro de pasión. Una mierda, vamos. Y, por lo menos yo, me niego.
Martín López-Vega

Contra isto mesmo creei este conxuro en forma de poema.

 

CONXURO CONTRA LECTURAS EXANGUES

Paxaro de cortiza
século XXI picado
cuspe negro de andoriña                       
nun brazo adolescente
colgando       dunha bañeira.
Tatuaxe

Serraduras na cabeza das aves
venas tristes na pel pálida
1 falsa suicida ensina as puntadas
da súa carne suxeita por arte de maxia;
difícil o baile e aínda a fala
de membros podres e diario corrido.
Eu mirando a estampa véxome
impedida a respirar con regularidade.

Plumas azuis, regos suxos
tinta baixo os ollos,
o contorno das sombras
ten forma de xílgaro mudo.
Lendo o primeiro parágrafo véxome
impelida a respirar con irregularidade.

Derme gravada, restos acibeche;
claro que me seduce a celeste pauta
pero vou    essspirrarrr  e  soprar                  soprar              soprar
botando a casa abaixo
(detrás, o lomo-ceo deste retrato)
____rodarán mazás e  c-o-r-t-a-r-e-i-r-e-m-o-l-a-c-h-a
sobre as tellas manteiga untada
fervendo un caldeiro d’auga
que na lareira será a túa trampa
cando me baixes buscar este Nadal
en forma de autoregalo,
rendida eu xa
ás revistas modernas e raras.

 
 *

CONJURO CONTRA LECTURAS EXANGÜES

Pájaro de corcho
siglo XXI picado
saliva negra de golondrina
en un brazo adolescente
colgando         de una bañera
tatuado.

Serrín en la cabeza de las aves
venas tristes en piel pálida
1 falsa suicida enseña las puntadas
de su carne sujeta por arte de magia;
difícil el baile y el habla
de miembros podridos y diario corrido.
Yo mirando la estampa me veo
impedida a respirar con regularidad.

Plumas azules, sucios surcos
tinta bajo los ojos,
el contorno de las sombras
tiene forma de jilguero mudo.
Leyendo el primer párrafo me veo
impulsada a respirar con irregularidad.

Piel grabada, restos azabache
claro que me seduce la celeste pauta!
pero voy a      estornudar y soplar              soplar             soplar
echar la casa abajo
manchando el lomo-cielo de este retrato
______rodarán manzanas y c-o-r-t-a-r-é-r-e-m-o-l-a-c-h-a
sobre las tejas mantequilla untada
hirviendo,  un caldero de agua
que en la chimenea será tu trampa
cuando bajes a buscarme esta Navidad
en forma de autoregalo,
rendida yo ya
a las revistas modernas y raras.

Este poema está recollido na antoloxía VVAA, Bilbao. Poesía gallega en Madrid, Amargord, Madrid, 2012


Cecais che respondo: Angela CARTER


Me preguntaban el otro día qué libro recomendaría. O qué libro me cambió útimamente. No recuerdo la pregunta, me recuerdo inmediatamente rápido buscando la respuesta en un bosque blanco. Supongo que la respuesta, para yo encontrarla debería hablar de la piel del libro, de la mirada, de la mierda. Los ojos como manos. El cerebro como cuerpo tocado. Cada poro abriéndose y cerrándose como un volcán a lo largo de los siglos, filmado en super8 y mostrado en un abrir y cerrar. El cerebro hecho hoja (o paja), cuerpo de papel, piel blanca. La lectura hecha acción.

Sin duda estos último meses la gota de aguardiente en el café, el terrón desaciéndose, el repenicar de la cucharilla sobrexciatando el líquido negro (cual tinta), que empieza a inundar con su maravilloso olor toda la habitación, fue Angela CARTER. Angela Carter onde andabas, Angela Carter que vén da man do libro dos contos, ou ben renomeado Libro das mentiras de Emma PEDREIRA, que se presenta hoxe na Coruña.
Estes contos de fadas, que eu sempre chamo "contos malvados", son o filtro a través do que miro. Sexa polo mito, polo símbolo, polo cruce de camiños extremos e contrapostos no que se fundan, ou porque os detalles os converten en (dor&)pracer e fascinación. 


Maxia = Arte Vs. Teoría da Singularidade


Maxia ou teoría da singularidade? 

Decídete, decide ver a información como substancia. Faille algo no escuro, que a faga brillar como un corpo untado en manteiga fosforescente. Que brille a información como luce a velocidade nocturna, dende o ar a cidade. 



[Imaxe de Blade Runner]

Tarde con Alan Moore

e con Lahoz.



Prefería vivir que escribir

[...]

La piscina estaba cerrada y viéndola así parece más una jaula que una piscina. Hay niños esperando para entrar. Hacen cola como harán de aquí a unos años para entrar en una disco
 
Use LAHOZ


Del "Diario de eñe" de Use LAHOZ en Revista eñe, nº 27, Otoño 2011, La Fábrica

Usos e desusos

crebafolgass. Persoa que traballa cando hai folga ou substitúe a outra persoa en folga. Non lle importa que os compañeiros o acusen de crebafolgas. SIN. esquirol, quebrafolgas.


esquirol.
(Del cat. esquirol, y este de L'Esquirol, localidad barcelonesa de donde procedían los obreros que, a fines del siglo XIX, ocuparon el puesto de trabajo de los de Manlleu durante una huelga).
1. adj. Dicho de una persona: Que se presta a ocupar el puesto de un huelguista. U. t. c. s.
2. adj. despect. Dicho de un trabajador: Que no se adhiere a una huelga. U. t. c. s.

xoves, 24 de maio de 2012

Interminábel a historia...


Algunhas das persoas da nosa vida son dragóns da sorte. Outras coas que temos a circunstancia vital de nos cruzar son a Nada, que aterradoramente se achega para destruilo todo ao seu paso... A utopía é o reino cara o que montamos... a emperatriz infantil é unha nena, é unha nena sen rotina e con respeto polos xeitos de vida de cada ser de Fantasía. Na miña terra -o caderno branco- isto tamén é así.


 Para H. dragonciña da sorte, chisco dobre, sempre enfronte, sempre forte...

 


Y otra vez hizo un guiño, ahora con el otro ojo. 


-Te he salvado la vida... -repitió Atreyu- por una hora, porque más no nos queda a ninguno de los dos. Siento el veneno de Ygrámul cada vez con más fuerza.


-No hay veneno sin contraveneno -respondió el dragón blanco-. Ya verás como todo sale bien.


-No sé cómo -dijo Atreyu.


-Ni yo -contestó el dragón-, pero eso es precisamente lo bueno. A partir de ahora todo te saldrá bien. Al fin y al cabo, soy un dragón de la suerte. Ni siquiera cuando colgaba de la red había perdido la esperanza... y tenía razón, ya ves. 


Atreyu sonrió.


-Dime por qué has venido aquí... y no has ido a otro lugar, a otro lugar donde quizá podrías curarte mejor. 


-Mi vida, si la quieres, te pertenece -dijo el dragón-. Pensé que necesitarías una cabalgadura en tu Gran Búsqueda. Y ya verás: es muy distinto arrastrarse por ahí sobre dos piernas o, incluso, galopar sobre un buen caballo, y surcar los aires sobre las espaldas de un dragón de la suerte. ¿De acuerdo?

Mencer esfiañada

Poemas tempranos de CHANTAL MAILLARD, interesantísimo.

México e Colombia



Estes días na casa de américa ademáis de presentarse a Granta con escritores colombianos e outras narrativas sobre Colombia hay un encontro de escritores estadounidenses e españoles  o 28, 30 e 31. 
Unha boa oportunidade de verlles a cara a quen lemos. 

E tamén poderemos falar con e escoitar a Julián HERBERT, mexicano e interesantísimo, sobre Canción de tumba recentemente editado por Mondadori, o 2 de Xuño en Arrebato. 




martes, 22 de maio de 2012

Plas!

Deixei aí abaixo ligadas dúas películas, recomendadas. Andaba a pensar eu no meu amigo ao que ao lle preguntar nunha entrevista (é músico e artista) por series ou pelis que lle gustan, resposta que non sabe de cine como para falar e recomendar... andaba eu a pensar que eu non volas recomendo como cine, senón como poesía, como bruta e doorosa labazada na face! 

A desfrutar da noite que de seguido amence! 

luns, 21 de maio de 2012

Ilusión



-Díganos algúns nomes de novos autores que andan polo país e que non debemos perder de vista.
Dos que se incorporaron con forza no último ano: a) en poesía: Ana Cibeira (Pintalabios), Iria Fernández Crespo (Flores da galvana), Luís Valle (Fedor) e Diana Varela Puñal (Animal abismo); b) en narrativa: Anabel Alonso López (Café só), Antonio Piñeiro (As fiandeiras) e Juan Tallón (A pregunta perfecta); c) en teatro: Fernando Álvarez (O ático); d) en ensaio: Xurxo Martínez González (Luís Soto. A xeira pola unidade galega).

Qué luxo andar na biblioteca de Armando Requixo! Non si? 

[A ligazón a toda a entrevista, aquí]

domingo, 20 de maio de 2012

Queima esa sorte



Queima essa fábrica
Esse centro de tortura no que assassinam as tuas horas
No que sequestram a tua criatividade
No que humilham a tua ternura

RAMIRO VIDAL ALVARIÑO



Quema esa fáabrica
Ese centro de tortura en el que asesinan tus horas
en el que secuestran tu creatividad
en el que humillan tu ternura 


para a antoloxía do sétimo aniversario da Porta Verde do Sétimo Andar, que se está a xestar... marabilloso anaco de poema, non si? 


Gordiña


qué felicidade cada vez que na revista de "zipi zape" aparecía gordi! Jajaja,
acaban de editar as súas aventuras por separado! 
hurra! 
"dinamita en el papel, silencioso, estoico, irradia misterio"

Modalidade de desconexión social

Pantalla

Drive my shame


Dúas das pelis que máis me gustaron estes meses. Non as deixedes pasar, máis que o que contan, que no caso da primeira é interesante é cómo o contan. Good night.




sábado, 19 de maio de 2012

Letras e Letras Galegas en Madrid


O 24 de Abril celebramos o día do libro na Complutense cun recital do Grupo Bilbao (poetas galegos en Madrid) grazas á organización e xestión da Centro de Estudos Galegos (Carmen Mejía e Ricardo Pichel) e foi espectacular, como xa vos adiantei. 

Esta semana (16,17 e 18 de Maio) celebráronse as letras galegas con diversos actos oraganizados polo de CEG da Complutense, a UNED o Espazo de Linguas Ibéricas e a colaboración da tenta-libraría galega en Madrid ATURUXO. 



venres, 18 de maio de 2012

T a t u a d a de L e t r a s

As Tatuaxes non só de Manuel PEREIRA, si, podemos elexilas para lembrar a marca de nacemento e celebrar hoxe e tódolos días a festa das letras (galegas). Por estas xeografías outras xogan á tinta coa memoria sobre a carne. Unha delas é a editorial el Gaviero imprescindíbel, libre, sempre cos brazos abertos ao novo, ao fresco, á calidade... 
Que outras editoras poden presumir de poder antologar as tatuaxes como ela?





Cierro los ojos en mi cama:
la almohada hecha una doblez
(tras la espalda),
los ojos cicatrizados,
cuerpo y mente al acecho de Drácula…
Y el tiempo suscitando cosas horribles sobre mis piernas.

Alejandra Vanesa, El hombre del saco

A veces, la hendidura,
la cicatriz de un cuerpo que sostiene
su propia intrascendencia.
Ana Gorría, Araña





En todas las trincheras
hay una cicatriz abierta y desoída,
un estuche de sueños con metralla,
alguien que falta a la mesa
y que cogía el tren a menos cuarto.

Óscar Santos, Infierno sostenido



xoves, 17 de maio de 2012

LOSALEMANESSEVUELANLACABEZAPORAMOR

Parece un grito de Angélica LIDDELL pero es un título, un título de María ZARAGOZA, justo como me gusta: la realidad mirándose en la fantasía o la fantasía inundándolo todo. Todavía no la leí, pero esta tarde la presentaba en Madrid y fue una presentación divertidísima, ningún rollo literaria a los que no llevarías a los amigos que no leen (¡si los tienes!), hablamos de zombies, de la ancha Castilla y de una plaza inventada en la que todos soñamos y nos encontramos... el presentador habló de un territorio invisible (=virtual), pero yo también pensé en esa puerta que ya es plaza en nuestra imaginación, la puerta del SOL. Pensé en todos nuestros sueños dirigiéndonos hacia ella. Juntándonos allí, con el poder de la imaginación, y el poder de -como apuntó una vez Yolanda Castaño- vivir en la Utopía como si existiera. Ese es el ticket más seguro a nuestro sueño de vida! 

Gracias María por teclear en medio de la alienación y por dar por terminada la novela-carta para cada una, como un disparo al aire, que nos despierta de nuestro letargo y nos impide que ese útimo tiro atraviese de lleno nuestra cabeza enamorada!  








[Video: presentación de Los alemanes se vuelan la cabeza por amor, en Barcelona (Marzo 2012)]

domingo, 13 de maio de 2012

Concerto - Arte na rúa


Tesouro para fanzinerxs. Un flyer dun concerto de Extinción de los insectos feito historieta! 

Durmir prasempre



Bela durminte. Ofelia. Mina Murray




[Imaxe:  dous poemas e un debuxo (de HAZ) de A morta. A segunda é o cadro Ophelia de Pierre Auguste COT]

Debendo nada


Na miña casa non hay débedas. Por que debería habelas na miña comunidade? Por que non depende isto de min?

venres, 11 de maio de 2012

Non se nos pode atrapar


(Un amigo músico meu sempre di que el cando un grupo se lle está consolidando, comeza sentirse incómodo. Comeza a ter seguidores que esperan algo del. Á xente que o se vai sumando espera ver ao seu artista favorito nas revistas que elixe seguir. Comeza o circo... e el di que contra iso, hai que despistar, cambiarlle o nome ao proxecto, ou rematalo e facer outro. Que só dende esa liberdade pode crear e sentirse libre de dicir o que quere e así participar no mundo dende a arte que di cousas que non queren ser oídas.)

Comezo a comprender mellor as súas verbas sobre o despiste. Sobre o ciclo da metamorfose sen pausa. Comezo a saber de qué fala. Porque normalmente tento deixarme levar e crer e crer e non ver as diferencias -ou velas todas no persoal e por iso a amenaza- pero non velas de idea, por fóra das persoas. Das persoas nas asambleas, pero hoxe e iso que o pasei de medo, comezo a entender a súa teima de despistar, de cambiar de pel e proxecto de non consolidar-se, non consolidar a nada. 
Si, o que me pode salvar é Fantasía, e como dentro da historia (story) esta maxia loita contra o avance da Nada. O adianto dos lazos entre pijos. O adianto dos postos dados. E sobre todo o adianto do xogo que se traen a mesturárense entre nós, a asemellársenos. Jeje. ó final é un/ha quen perde moito máis, a que está de pau neses contextos, jeje. E non o digo pola Ladyasamblea, que foi ben bonita, pero éche o que está no ar moi preto moi preto, e no que máis importa, nos importa: a puta , magnífica, belísima arte. 

O truco político está de moda. Di que es anónimo e asina as cancións. Di que es copy e vende os teus discos polo nome. Di que es de ______, que todxs somos iguais e garda os millóns, garda os postos a dedo por oposición, garda as cartas, garda as chaves do coche nun caixón. Gárdate baixo chave no fondo da posteridade e das viaxes transoceánicas que son o teu timón. 

martes, 8 de maio de 2012



Na morta a monstra é ela, pero a que renuncia tamén é ela. 
Xa o veredes (se a ledes)! ;D


"Hablamos de las revueltas árabes en abstracto y en singular,  cuando deberíamos hacerlo en concreto y en plural” 

luns, 7 de maio de 2012

"A morta". Poesía subacuática




O meu novo libro de poesía xa está aquí. Grazas a HAZ e a Barbantesa



 A morta é unha reflexión, esaxerada e hipnótica, sobre a pureza e o valor que lle damos. Un canto baixo a auga. Unha voz que laia na ruptura coa adolescencia ao saberse corpo e ao vivir o amor coma renuncia. Desacougo, metamorfose, descubrimento e reacción. Pero tamén a luz aparece ao nomearse: o xeito é importante, non só o xesto. Así, o eu poéticomergúllanos no claroscuro das ondas e debátese entre a terra e outro estado líquido.

NOVIDADE 
Título: A morta
Editorial: Edicións Barbantesa 
Encuadernación: Rústica
Colección: --
Páxinas: 72
Ano de publicación
Ilustración da cuberta: HAZ
ISBN978-84-938859-8-4
Xénero: Poesía
Observacións: Edición ilustrada por HAZ.
Data de publicación: Abril 2012.





Pódese conseguir nas librarías Galegas e pola rede, por exemplo, aquí, na Lonxa de letras



Orballo sobre serpes
de rostro impenetrábel
espellismo vivo en
cabelos de volcán





(...)




Nas algas que envelenan
esta sede en espera
repta a punto de neve
fondo mareo veludo.



(...)


Bela por sobredose
convulsión translúcida
mentres o lume expira
diamante raiado ou sodio



(...)



Sacudida de pálpebras

e longa trenza ao vento

orgánica escada

para o rapto do corpo.



(...)


Colonia serrada de

endurecidos pólipos

de oralidades dobres

espellos palpitando.