mércores, 7 de decembro de 2016

You are fucked




Asegura ou non asegura algo a beleza? qué é a beleza? capital simbólico? o contrario.
capital erótico ... carnita rica?  simulacro de presa? ilusión de perfección? existe a perfección? ten que ver co corpo? qué é algo? traballo, cartos, saúde, amor? existe a felicidade? propicia a cantidade de beleza acumulada o que nos pasa? permite máis cantidade deses intres que recoñecemos como felices? é o enfoque de cómo os vivimos, a actitude, o que lle dan a súa esencia feliz? ten sentido falar de esencia para cun sentimento/situación que sinxelamente é muda? cánto ten que ver a melancolía coa ansia de perfección, perfección do instante, perfección do corpo? para as mulleres é importante a beleza interior? éo de verdade para elas? renta de verdade no mundo? é por iso ou é polo valor simbólico que lle damos ao belo froito da nosa educación sentimental? qué pasa coa anorexia, a anorexia como estado mental (chámalle dieta-chámalle yoga-chámalle meditación, limpeza ao fin e polo tanto perfección) no que levitan moitas mulleres, igual que moitos homes se introspectan pensando nun donut mentres lles falan?
Que falen as guapas.


-¿¿¿??? qué rayada... parece que te han dejado por una modelo, chama! 
- ;)  algo de eso habrá



[Reflexiones para unha ponencia sobre o fenómeno #sadgirls, a melancolía e a creatividade]

martes, 6 de decembro de 2016

Fucking sad

A raíz del programa de ayer de Salvados, reflexionábamos sobre este asunto tan delicado sobre salvarse a través del arte.
En el marco del proyecto #sadgirls, sobre el que llevo un tiempo leyendo para una ponencia de la que pronto os contaré, la artista Natalia Lobanova dice:
"Mi trabajo siempre ha sido una respuesta orgánica para deshacerse de la tristeza y la negatividad que puedo sentir. Es catártico. Tal y como llega al papel ya me siento alejada de él. En cierta manera, se convierte en algo físico, ya no está embotellado dentro de mí y puedo seguir adelante" (viene de aquí )
Pues bien, comentábamos Pacomio y yo que es peligroso identificar creatividad con supervivencia, como la de James Rhodes, ya que hay infinito número de personas que no se salvan a sí mismas con esta herramienta, y está el delicado tema de si lo que le salva a uno es crear en sí mismo o ser reconocido por lo que haces... (temazo atravesado por el capital y su hermano no tan guapo pero interesante, el capital simbólico). Porque el caso de Rhodes no ayuda mucho a verlo como un creador realizado, sino a ser un creador famoso...
Y es peligroso también identidicar creatividad con tristeza... esta última opción está relacionada con la de creatividad & drogas, crear a partir del impulso de. En el caso de la tristeza sólo unas pocas personas pueden tener energía-fuerza de voluntad... para a partir de ahí crear. No es ni la depresión (algo muy grave que en realidad te aisla e inmoviliza) ni la asumpción de un estado triste el que lleva a uno a querer salir del agujero y te permite hacerlo, es más bien o fuerza de voluntad (lo que a mí me gusta llamar orden y concierto) o una ideología (en sentido de "conjunto de ideas") la que le lleva a uno a la potencia del hacer y no del estar/contemplar/sentir culpa/victimizar.
Este bonito último ramo de conceptos tienen directamente que ver con la construcción de la subjetividad femenina. O sea, que la polémica está servida, por lo menos en mi cabeza...y así Spinoza, feminismo & análisis materialista de la realidad como puntos de apoyo en el estudio.
Seguiré leyendo y compartiendo, veremos a dónde nos lleva este viaje.

*

















Compredí que, un poema de Sandra Santana

Comprendí que
más rápido que la imaginación,
puesto que no necesita movimiento,
espera siempre oculto
                                                               en todos los lugares]
de un cigarro,
llamaban un instante luminoso
mi atención antes de consumirse.

Sandra Santana
Combustión lenta...

Por necesidade

luns, 5 de setembro de 2016

(de instituciones y autonomía)

¿Quiénes son los movimientos? ¿Se les puede llamar por teléfono?

Amaia Pérez Orozco



Marisa: no lo nuevo sino lo justo y lo emancipatorio
ir difuminando ese espacio intermedio entre lo que era movimiento e institución
No representadas
iniciar proceso de institucionalización  > no gobernar
sí medidas, pero éstas no pueden sustituir discusión política

Potencialidad colectiva pah
pero tb otras...
En lavapiés: políticas de confianza
no siempre y no todas, pero se trata de juntas> construir, improvisar, probar

Recursos normas espacios
para la gente, que se forme, se informe... nos llevará años, siglos>>> cambio
espacios e iniciativas que descoloquen
siempre situadas

Bea: importancia del debate público
sentido común radical.


Faith or Maybe, todo iso entre a contemplación e a acción (outro texto malísimo de fai meses) - ou... Qué seria te pos II parte (Seica lin isto en Vilamarín e a Ar Salgada gustoulle?

O posíbel, se non afogo

Gilles Deleuze 


Aquí vén outra etapa de só ler.
Estouna vendo vir
isto da paixón        é o que ten
igual que vén, vai.
Dicía Gaelx non quero ser pusilánime, parece que a ponte é ser equánime 
Estouno vendo vir.
Isto da paixón igual que vai, vén.
Non quero dicir que de min marche o lume
ogallá tivera esa posibilidade, eu, eu que son todo canto teño
aí fóra da cárcere do ser I fermoso cubículo, este corpo atópase co outro:
mesa   home  cadelo.
Choca e golpe
de morado a amarelo: gústame seguirlle a evolución -como poñer cancións a cada intre
ou ver cómo se pon o sol- todo iso dos procesos
comezo a non crer, eu eu, que só son sendo!
Cecais está pegando tan forte isto do cómo porque non se queren dar feitos:
non confío, non confío moito
non confío no outro. Non confío nun outro concreto, que é polo que xurdiu este texto.
Podemos traballar nalgo elexido e que aínda así nese espazo supostamente prístino precioso xurda a traizón,
e qué é para min o silencio.
O silencio. O silencio. Pero máis que iste, que poder ser un camiño posibilidade, a traizón é o silenciamento.
Joder, xa estou a falar de calquera outra cousa.
Se un non volve falar, para min tes que liscar para sempre. Non pode ser puntual, evnetual. E por iso, por toda a literatura gris sobre as aemocións que carrexamos é polo que en realidade este texto me revisa a min. En lugar de contar un conto, iste: vou arrincar tódalas follas do Ulises que non sexan poema. Cada capítulo será transcrito se non se entende. Nada me interesa da trama fóra da vida, mentira, si que me interesa a superficie da pantalla, porque aí hai corpos e polo tanto acción e cores, e incluso cando son os tíos os que asinan as pelis, se mollan, algo se mollan, porque aí o verbo é carne

Plática! purito simulacro, non fagades caso!

E mira que a min me gusta que me mintan, cando o outro se minte a sí mesmo e xoga á incrible verdade
-Buscas a un igual? 
-Alguén co que se poda falar. 
E mira que a min me gustan os farsantes, que adican a súa vida facéndose pasar por pacos, polis, sendo revolucionarios.
Cánta mentira solto pola boca...



II


Non es loser. Son losers os que non saben gañarte.
Jose Luís García Portela


Cecais ista sexa a chave
polo que me identifico tanto co traballo da Angélica.
Ela berra: no me fío, no me fío e pouco máis. Todo o resto: a curiosidade que a leva ao coñecemento (que nada ten que ver coa representación, é un acto de imaxinación a imago>linguaxe arbitraria &socializada>xeito de aprehender o mundo)
Separar o mundo, polo que un sinte.
Separarse dos demáis sen máis que fe no que unha sinte.
E xúrovos que non é cobardía,
comodidade,
nada filuxe
nada fácil
busco.
Pero non. Un resorte incapaz de non saltar ante a dúbida polo ser que un ten enfronte
polo traballo cego crente no sistema que está a desenrolar:
se non es escapista, vaite preparando para a miña carreira en dirección oposta.
Pase o que pase o mellor é liscar, di o bo de Joyce,
e iso vou facer eu. Eu a que se trabuca, caer ben caer millor, con estilo, sempre con estilo,ana.
Ola Deleuze, ola pólas das árbores, ola florciñas primaverales, acolleredesme vós no voso colo como non fan os humanos? Ola paxariños piadores, ola formiguiñas que me vos queredes meter por toda estas estradas curvosas, metédevos, metédevos, que eu non podo sair de min, e estou desexando que vos metades sen preguntar, metédevos que eu quero sair de min, sen pensar, aquí, por aquí metédevos por aquí, onde marca a raiola do sol

Ogallá a condición dun cambiara coa consideración dos outros. 

()

Replicante na constante busca & captura de  p u r i ñ o  simulacro.

(un texto malísimo só para lembrar ideas)

              mentiras
                      escapo

do que me falta



                      alameda


moraba : un I dous

dinlles o que esperaban:

ondes estaba eu naquel París arrabalde do Free Jazz?

NUn regarde moderne?
naquel barrio ao final Pere-Lachaise pantasma dos Buenos Aires.
Simulacro
Caveira
ser ganador es una vulgaridad
pero tanto tanto ten perder ou durmir de pé.

A arte de que te coiden desaparece na tensión do dar        que un outro te vexa como mago, non como monstro
corda e corsé
desumbilicar
rúa do desengano
nena urbanización de papá
fin do soño
pataleo

Chicos
turbios
pálidos
impotentes
toma direitazo

Merda e destrucción

Vos tedes o voso anel, pero eu teño o meu ring

o meu respeto pasaba pola comprensión, e non. 

Boxeo.

Medo e destrucción

(Algo moi antigo que atopei polos caixóns)

Humbert Humbert e Lolita discuten na imaxinación do home:

Non, non teño o sono cambiado
indícao o meu corazón máis forte
na porta deste medo latexa.

Non quere morrer so:

-Gústoche? Quéresme?
-Cantos anos tes?
-Iso non importa
-Impórtame a min
-Non che importa até que petan na porta meus pais, escóndeste debaixo do pupitre.
-Non te pases, isto non é un cole
-Pois deixa de xogar á profesora. 

[Kit Kat]




            Qué pasa con la palabra "impás"... la he buscado en diferentes diccionarios y no aparece, de hecho la escribo de esta manera partiendo de que deriva de "compás", refiriéndose a un espacio de tiempo, sin embargo no la encuentro y mi ignorancia me lleva a hacer la consulta en este foro, amén de que se pueda generar una buena discusión sobre su posible significado.

Saludos desde Chilangolandia, México y espero me ayuden.



domingo, 5 de xuño de 2016

xoves, 26 de maio de 2016

configuración mentalidade extraña configurada polo exilio, e polas as dobles vidas que todos levamos
faise faise hai mais infraestructura pero non hai mais imaxinación no moral nin no xénero nin na posibilidade de qué significa perdelo
(sobre o ser galego)

en España hai unha disfunción co talento, a xente prefire perdelo a desenrolar engranaxe orgánico de poder q pudera encaber ese talento: problema gordo
(sobre a xestión e producción cultural)

Chus Martínez  
no Diario cultural da Radio Galega o pasado Abril 

Haraway hablando en vertical de la objetividad

En cualquier caso, los
construccionistas
sociales po-
drían
mantener
que la doctrina
ideológica
del método cien-
tífico. y toda la
palabrería
filosófica
sobre la
epistemología
fueron ideadas
para
distraer
nuestra atención y para evitar
que conozcamos el mundo
con
efectividad
mediante la prác-
tica de las ciencias. Desde este punto de vista, la ciencia
---que
es el asunto verdadero donde
debemos
intervenir-
es retórica, es decir, la
persuasión
que tienen los actores so-
ciales importantes de que el
conocimiento
manufacturado
que uno tiene es un camino hacia una forma deseada de
poder objetivo. Tales certezas deben tener en cuenta la es-
tructura de hechos y de artefactos, así como a los actores lin-
güísticamente mediados que
interpretan
el juego
del conoci-
miento mediante el lenguaje. Aquí, los artefactos y los he-
chos forman parte del
poderoso
arte de la retórica
práctica
consiste en
persuadir
y todo está enfocado hacia la
práctica. Todo
conocimiento
es una
condensación
en un te-
rreno de
poder
agonístico. El
programa
fuerte en sociología
del
conocimiento
se une con las
hermosas
y obscenas herra-
mientas
de la semiología y de la
deconstrucción
para insis-
tir
en la
naturaleza
retórica de la verdad, incluida la verdad
científica. La Historia es un cuento con el que los mentiro-
sos de la cultura occidental
engañan
a los demás; la ciencia,
un texto discutible y un campo de poder; la forma es el con-
tenido". Punto finaL La forma en la ciencia es la retórica so-
cial creadora de
artefactos
que
configuran
el mundo mundo
en objetos efectivos. Es una práctica de
persuasiones
que
cambian
el mundo y que se disfrazan de maravillosos nue-
vos objetos, tales como los microbios, los quarkes y los
genes.

Donna Haraway 

(Formato loco froito de cortapega casual) 

xoves, 28 de abril de 2016

Letras escarlata, sAngue na poesía galega

[A modo de arquivo]


Teresa Bermúdez Montes/Mônica Heloane Carvalho de Sant’Anna (eds.), Letras escarlata. Estudos sobre a representación da menstruaciónFrank & Timme, 2016 


Velaquí o índice que inclúe un percorrido crítico de Teresa Seara sobre os imaxinarios deste sangue na literatura galega: "Sangue indócil (A menstruación e as súas imaxes literarias" > PDF


mércores, 20 de abril de 2016

Consellos que escorregan por min, fanme sorrir e me enroscan desenroscan enroscan...

[Esta entrada tiene eones y no sé si tiene sentido que esté aquí, ya no creo nada de esto...la dejo porque luego siempre robo algo de la basura, ima imagen o una palabra rarita... pero que conste que ya no soy esa ;]



-Non fagas coma min, non busques a estabilidade nunca, Ana
Fala de que non case cun home formal, como ela.
Parada número 1: casar
Parada número 2: a formalidade
Parada máis importante , a número 0: non facer como ela :O
Parada sorpresa: cómo despois de tantos anos non sabe que fala cunha histérica. Cunha serpe. Ouroboro. Quero estar enferma. Tirarse pola fiestra, como Ana Mendieta (xa sei que foi Carl Andre). Ou mellor chegar ao mellor dunha, como Chantal. Ter o síndrome da Karenina, iso xa non: cabezas rodaron para desaprender iso. 
Cómo poderá escreber o que escrebe? Pregúntome...esta poeta casada con banqueiro, e pregúntollo a ela. Non me cabe na cabeza. Hai escritores que separan vida e obra, vólcome toda contesta. Iso é o que non entendo. Non o comparto. Coido que non chego a comprendelo. Porque eu non sei nada de estados, todo é un proceso: cómo cortar a cinta de Moebius? dime ti, sabia poeta casada con banqueiro: cómo atravesar o Hades e volver logo, cómo sen acabar con todo? Entón volvo á Mendieta, á Akerman, a Chantal. Dime dime dime, meiga da orde, cómo podes sentarte a vomitar escuridade e logo seguir parindo como se nada??? 

Isto me sorprende moito, cánto me engano con elas. Todas estas histéricas que queren ser obsesivas. Todas estas histéricas que tapan a histeria, obsesionadas con ser obsesivas, buscando desesperadamente un obsesivo. (Eu tamén caín pero non buscaba nada, un artista cecais, alguén fascinante detrás do reflexo). As que se curan, atopan e entón dentro desa parella conseguen ser a "histérica marabillosa" que son. Isto da cura diríao Alci. Si, cecais o emparellamento teña todo este sentido no achado do rumbo das vidas, na consecución de acadar a identidade propia. 
(Non sei cómo podo falar da identidade como dun estado nun proceso, pero de feito o fago porque para estas persoas, estas humanas así parece, pero seguiremos a cumprir anos, así que a ver en que queda...). Pero eu, eu só creo no devir. D e v i r  , d e v i r , a  m i ñ a   e s t  a c i ó n 
Personalmente para min é ó contrario, pero vaime taaan ben que me pregunto se vós teredes a razón, Eu deliro exercício. Pero adianto, é unha ximansia filosófica, non creo nas respostas e menos nas non propias, pero sufro, sei que sufro dentro da miña desobediencia, e por iso pregunto, pregunto, pregunto como unha nena de 5.

A min na casa nunca me dixeron con quen me tiña que liar e con quen non, cecais ista falta de misión amorosa, sumada á presión que na rúa atopas despois ao sair á rúa, é o que me leva por diante. Agora -cando todo o mundo: señoras das tendas que venden colchóns incluídas: Es para ti sola? Es para ti sola? Porque si me dices que vas a dormir con un tío muy alto y fuerte, te recomiendo otro somier... (Señora! usted está muy salida!!!)-... agora cando todo o mundo presiona, penso na casa e en cómo nos dixeron sen dicir que nada tiña que ser como tiña que ser. Grazas, mamá. Devir é un demacre, pero polo menos é algo propio. Si, repito esta verba para botala fóra. 
Pero eu aqui non viña falar de amor, que viña falar de desexo, nin viña falar de pracer compartido, viña falar do desexo que nos ata a nós mesmxs, dese desexo do outro, pero propio. Outra vez a verba. Responsabilidade mutua? Como di Deleuze e concordo con el (e qué faría eu sen el): o desexo é soamente construcción, construcción dun axenciamento. Movimento propio: vocês desejam sempre um conjunto (...) nao há desejo que non corra para um agenciamento. O desejo é construtivísmo. Desejar é construir un agenciamento, construir um conjunto (...) construir uma regiao...é realmente agenciar. O desejo é construtivismo. (...) Más un desejo é iso: construir. (...) Desejar é delirar, de certa forma.

A min ninguén me le
e non me importa non me importa. Debería importarme?
A mi ninguen me ama, e non me importa non me importa. Deberia importarme?
Todo o mundo parece ter claro que a postura vital do Vicent Gallo é do mais eloxiábel: ser querido por todos, ser desexado por todos, ser admirado por todos. Histérico intento de neno non-nada (isto llo roubo a Minke Wang). Histérico de raiz, un libro que se multiplica nas lecturas dos outros son. Fai o teu e deixa de cuestionarte cada vez que pasa un por diante, esta é Belinda. 

E logo veñen as amigas hetero cos seus problemas de mozos deprimidos e me pregunto: debería importarme a falta? Non, respondo. E logo veñen as compas hetero cos seus mozos con fillos con outras, familias ás costas, e me pregunto: deberia importarme o baleiro? Non, respondo. Que xa temos unha idade. I'm getting older for this shit. Papá respondería: estamos ben como estamos. Mamá respondería: salistes retardadas. Si retard. Losers & retards. Aquí estamos, Alci. 

Teño fantasías de grandeza enormes e todas teñen que ver coa escrita.
Falta de misión, esforzo? Nanai 
Valores desaparecidos? Todos
Experiencias que marcan? Algunha, algunha que vén abrir feridas que non abren. E iso que non hai ferida que se me infecte, nin enfermidade que se me pegue, nin ritmo que me capte.
Qué deseas? dime un dos seres máis escuros que coñezo.
Nada de nada, respondo.
Pues sí que estamos en crisis...
Pois si que estamos.

b


martes, 19 de abril de 2016

Pufff

-¿Cómo estás?
-Muy regular
-Regular regular estable o regular de regular iregular? 
-Regular regular de irregular, qué respuesta-pregunta linda esta tuya, me has hecho reir...

R&A


Juzgamos que una cosa es buena porque nos esforzamos hacia ella, la queremos, apetecemos y deseamos.
Spinoza

Toda una microfísica del deseo,callejones sin salida,sumisiones & rectificaciones. Abrir el callejón sin salida, desbloquearlo.
Deleuze & Guattari





luns, 18 de abril de 2016

la ronya, la borra, la brutor,

Em jug les ungles que ningú no sap què fem aquí.
El meu cul m'ordena que m'aixequi
i mostri amb el color
que si traguéssim a lloure tots els cabells d'aquesta sala
no faríem més que adobar un plat
en divendres de quaresma, per alimentar el Mal
que un dia despertarà dins nosaltres.
Sabem cert que si ficàssim dins la gola
d'un monstre eunuc i pelat
tots els pèls dels nostres caps, conys, culs, aixelles, 
guixes, dits, pits, cames, cuixes, ous, nassos,
orelles, llengües, cares i celles
faríem rebentar-li la boca
i amb les seves entranyes fondríem i corcaríem
les parets de les feixuguíssimes petulàncies de l'experiència aliena
que mantenen viva la por
donen raó al silenci
i trampegen la puntuació del dau del joquet de viur.
No s'ha de dubtar
que si a partir de mil nou-cents noranta-vuit
tothom decidís no rentar-se les orelles
i després de vint-i-un anys,
amb l'agra cera perpetuant segellàssim les dubtoses boques
de les pocànimes que neguen el Jo
-el progrés des del Jo
el Jo que s'alça i balla part damunt del propi Jo
el Jo que Joeja
el Jo que és propisme
el Jo que concep i dóna vida a les percepcions del Jo
el Jo que sap el cert dels altres Jo
el Jo cabareter i autostopista
el castell enigmàtic de Jo orgiàstrics,
els cabells i els ulls ens tornarien a créixer
i, aleshores, en ensumar els llençols del carrer
veuríem la ronya, la borra, la brutor,
grenyaríem els camins amb les grenyes que ens hauríem permès
el camí camí de goig de ser talment únics.


Mai en segles ens hauríem sentit tan lliures. 

Carles Rebassa 


Vén de aquí 

venres, 15 de abril de 2016

**




Te clavo agujas de calle en las caderas; mientras sepamos dormir en la cuneta todo va bien
¿Qué se puede esperar? De uno que abre bocas en cualquier tejido.> que inserta mandíbula repleta de dientes> que se ovilla en espera del tiempo de la guillotina.

Minke Wang Tang 


Me llevo una de Bourbon, el más barato 

JJ


-¿Cómo estás?
-Muy regular
-¿Regular regular estable o regular de regular iregular? 
-Regular regular de irregular, qué respuesta-pregunta linda esta tuya, me has hecho reir

R&A


Juzgamos que una cosa es buena porque nos esforzamos hacia ella, la queremos, apetecemos y deseamos.
Spinoza

Toda una microfísica del deseo,callejones sin salida,sumisiones & rectificaciones. Abrir el callejón sin salida, desbloquearlo.
Deleuze & Guattari

W H E R R R (qué seria te pos)

Vaciador, 2013



¿Pero adónde iremos los habitantes de la histeria?

Minke Wang Tang  




mércores, 13 de abril de 2016

XXI Xornadas Trasalba: Psiquiatría, Psicanálise e Literatura "Galicia Style" (2016)





Este ano celebramos de novo as XXI xornadas ás que todos estades invitados. O titulo xenérico é Galicia Style con toda a retranca que ten escribir títulos deste xeito.

Xurde dunha teima sen resolver sobre a que vimos falando de xeito informal dende xa hai tempo,  ata que, por fin, a idea coagulou en facer un encontro. (por certo, un mecanismo moiTrasalba style).

Trátase de poder falar do que os termos Galicia e Estilo suscitan nos diferentes invitados, e a partires do que nos conten, facer una conversa que sexa texto e pretexto. Abrir preguntas, desenferruxar os miolos e atreverse a pensar sobre o que acontece ou o que non; do que, se non o fai, debera; do porque si ou porque non. 

Se identidade e identificación non son o mesmo: ¿que rasgos nos configuran como pobo?, ¿é Galicia sitio distinto como dicía Reixa? ¿que relacións mantemos co poder? ¿de que maneira gozamos como pobo? ¿que relación temos co saber ? ¿e a relación coa pulsión de morte?

Estas son algunhas das cuestión polas que orientarse e abrir o debate.

Se o estilo supón unha posición subxectiva, e á consistencia do mesmo a través do tempo lle podemos chamar identidade, poderiamos aventurar un subtítulo ao redor da cuestión do estilo: ¿que posición ética como pobo temos fronte o desexo, o amor e o goce?

Sobre destas cuestións e outras moitas posibles, falaran os nosos convidados, aportando o seu saber e reflexións sobre o asunto, e o que lles suxire.




Sábado, 28 de maio 2016
Programa:

“A discreción”.
Antón Casais (Psiquiatra, psicanalista)

“Galegos en Venezuela: 1950-1980. Adaptación e choque de percepcións”. 
Moncho Campos (Profesor de historia da Universidade de Vigo)

“A nena e o infinito canto do tubérculo”.
Olga Novo (Poeta, profesora IES)

“A fraseoloxía como expresión de estilo”“.
Francisco Fernández Naval (Chisco) (Novelista e poeta)

“A identidade galega como creba: una proposta estilística”. 
Xosé Manuel García (Economista)

“Fronteira interior: ¿onde remata Galiza por dentro de nós? Unha aproximación dende a práctica da poesía”. 
Ana Cibeira (Poeta)

“A pasión de Concepción Arenal. ¿Un torrente ou abismo?”.
María Antonia de Miguel. (Psicanalista)

“A indiferencia coma feito diferencial galego”.
 Xaime Subiela (Politólogo)

Santiago Lamas presenta ao Profesor Manuel Sánchez Salorio (Médico oftalmólogo, humanista): “Cambio de papeis na función social do médico. Reflexións sobre unha peripecia”.


Eis as Xornadas Trasalba, que ano tras ano mesturan reflexión sobre psiquiatría e artes. 
Tentarei desta volta que fun convidada, escreber algo sobre o acontecer poético galego dende fóra de Galicia. 

Tentarei contar cómo no Madrid dos 2000s o castrapo de Luz Pichel topouse con lectores de acolá no seminario Euraca. Cómo -dende a experiencia propia- escreber en dúas linguas (tras dez anos de estancia na capital do Estado) condiciona o tecido lingüistico do pensamento, ou máis ben predispon - no meu caso- á intertextualidade... que non á apropiación. Quero falar tamén de cómo a opacidade da lingua fai patente a súa arbitrariedade dende o xogo bilingüe. Sobre respeito e autoodio; ideoloxía e verba. Quero mesturar todos istes conceptos dende a práctica dos textos, nesta nova rota que últimamente estou explorando: as políticas da palabra.

Obrigada, Asociación Galega de Saúde Mental - AEN Será un pracer pensar sobre todo isto e compartilo.






martes, 12 de abril de 2016

Chaves da casa


—de repente un minibar en pleno centro de mi dormitorio,
de repente alcohol en miniatura:
mi vida transcurre por fin en un hotel. 

Mercedes Cebrián

luns, 11 de abril de 2016

luns, 4 de abril de 2016

Entre lo uno y lo diverso*


Un movimiento, como todo elemento, puede participar de varios sistemas a la vez, tener varias relaciones, experimentar diferentes funciones; por ejemplo, estar al mismo tiempo en el interior y en el exterior de la relación de capital, estar dentro y fuera. Esto entraña estrategias políticas que permanecen completamente opacas a las fuerzas políticas y sindicales, precisamente porque estas últimas consideran «la unidad de las cosas como superiores a su multiplicidad». 

Maurizio Lazzarato